ديوان صائب

در کوي عشق بر رخ کس در نبسته اند
اين در به روي مومن وکافر نبسته اند

خوشا دلي که در انديشه جمال تو باشد
که در بهشت بود هر که در خيال تو باشد

در سواد شهر (خون) چون لاله ميرد در دلش
هرکه در صحرا نمکچش کرد آب شور عشق

گر چه در تعمير جسمم غافل از دل نيستم
دست در گل دارم اما پاي در گل نيستم

در قفس بردم به فکر او سري در زير بال
چشم کردم باز خود را در گلستان يافتم

مي دهم جان در بهاي حسن تا در پرده است
من گل اين باغ را در غنچگي بو مي کنم

خواه در مصر غريبي، خواه در کنج وطن
همچو يوسف بي گنه در چاه و زندان بوده ايم

در آن شبها که از ياد تو ساغر بود در دستم
ز هر ناخن هلال عيد ديگر بود در دستم

مرا چون حلقه در بيرون در تا چند بگذاري
لب حرف آفريني در خور آن انجمن دارم

از آن در جستجوي کام، چرخم در بدر دارد
که از هر در فزايد حلقه ديگر به زنجيرم

رخنه در سنگ اگر از آه سحرگاه کنم
نيست ممکن که اثر در دل در دل آن ماه کنم

در حقيقت مو نمي گنجد ميان حسن و عشق
گر چه در ظاهر بود ناز و عتابي در ميان

حلقه بر هر در چو خورشيد سبک لنگر مزن
تا در دل مي توان زد حلقه بر هر در مزن

رو نهان در دولت از اقبال محتاجان مکن
اين در واکرده را در بسته از دربان مکن

در گذر از شهر بند کثرت و وحدت که نيست
حالتي در خلوت و کيفيتي در انجمن

در گلستاني که من گريان در آيم، غنچه ها
خنده را پنهان کنند از شرمن من در آستين

قناعت با در دل کن ازين درهاي بي حاصل
که باشد زرد روي آفتاب از در به در بودن

از خاميي که در رگ و در ريشه من است
نه بوته تافته است فلک در گداز من

تخمي است پوچ در خاک، خوني است مرده در پوست
مغزي که آرميده است در جوش نوبهاران

هر چه در آفاق باشد هست در انفس تمام
سير کن در خويشتن صائب جهان پيما مشو

شرم در بيرون در چون حلقه مي پيچد به خود
در حريم حسن او صائب ز غوغاي نگاه

نيست رقت در دل سر در هوايان يک شرر
در حضور شمع خود را سوختم بي فايده

در خم دين که دارد، در پي ايمان کيست؟
در سر زلف تو مي بينم هواي تازه اي

يک جهان غماز را در پشت در جا مي دهي
از لب منصور در مستي سخن وا مي کشي

مکن تقصير در افسوس تا جان در بدن داري
که بهر لب گزيدن سي محرک در دهن داري