167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
دامن اين سرو پا در گل نمي بايد گرفت
در قيامت دامن قاتل نمي بايد گرفت
روي اين درياي گوهرخيز را عنبر گرفت
خضر نتواند به آبي دست اسکندر گرفت
کز لب تبخاله ريزم برق در کوثر گرفت
کي مرا از خاک آن فتراک خواهد بر گرفت؟
در بهاران آب چشم تاک خواهد بر گرفت
سبزه بيگانه خواهد اين چمن آخر گرفت
خون خود را لاله خونين کفن آخر گرفت
جان شيرين مزد دست از کوهکن آخر گرفت
آسمان آيينه خورشيد را در گل گرفت
هر که در وقت خرام او عنان دل گرفت
سوزن عيسي چو ترک رشته مريم گرفت
اين شرار شوخ، اول در دل آدم گرفت
در سر مستي ازان شيرين سخن خواهم گرفت
سرمه بينش ز بوي پيرهن خواهم گرفت
در همين جا خونبهاي خويشتن خواهم گرفت
خون ما در چشمه خورشيد رنگ جان گرفت
هر که را برق تمناي تو در خرمن گرفت
در گريبان مسيحا جاي چون سوزن گرفت
هر که نتواند به مردي تيغ از دشمن گرفت
برق تا گرديد خندان، ابر باريدن گرفت
در تماشاگاه او پايي که لغزيدن گرفت
دست ما را رعشه در هنگام گل چيدن گرفت
ماه ناقص بدر تا گرديد کاهيدن گرفت
با دو دست بسته نتوان دست يغمايي گرفت
حسن عالمسوز او تا عالم آرايي گرفت
بيقراريهاي من رنگ شکيبايي گرفت
عاشق يکرنگ دارد قبله گاه از شش جهت
در ميان دارد مرا از بس گناه از شش جهت
به هر محفل که آيد در سخن لعل شکربارت
که مي دارد عرق را از چکيدن باز رخسارت
نباشد لحظه اي افزون نگه دزديدن چشمت
غوطه در زنگ دهد جامه زنگاري بخت
هر که در دامن آن زلف پريشان آويخت
جان کسي برد که در دامن طوفان آويخت
عشق در هر گذر آيينه رخشان آويخت
واي بر آن که درين دايره بي سر و پاست
هوس نشو و نما در گره دانه بجاست
نگذارند مرا گر به صنمخانه، بجاست
همچنان رغبت شيريني افسانه بجاست
اي مقيمان چمن، رخنه ديوار کجاست؟
کوچه خانه بدوشان سبکبار کجاست؟
در بساط سخن امروز خريدار کجاست؟
موجه رحمت درياي عطاي تو کجاست
عيش فرش است در آن خانه که مهمان آنجاست
من دلسوخته را چشمه حيوان آنجاست
به ادب باش که دلهاي پريشان آنجاست
که نهانخانه اقبال سليمان آنجاست
بي سخن، خلوت پنهاني جانان آنجاست