ديوان امير خسرو

مردمي کن برقع از رخ برفکن
تا دل و دين هر دو در بازيم ما

وه که اگر روي تو در نظر آيد مرا
عيش زخورشيد و مه روي نمايد مرا

خون مرا آب کرد گريه که در خدمتت
پيش ز من دور باد هيچ نيايد مرا

در طلبت عاشقان گر قدم از سر کنند
هيچ نپرسند باز منزل و فرسنگ را

اي رخ زيباي تو آينه سينه ها
روي ترا در خيال زين نمط آيينه ها

اي سرفراز، تيغ اجل در قفا رسيد
سر راست دار، کج چه نهادي کلاه را

نه من به اختيار چنين مست و بيخودم
چيزيست در دلم که چنين مي کند مرا

يکي در ابر بهاري نگر، ز رشته صبح
چگونه مي گسلد دانه هاي لؤلؤ را

سفر چگونه توان کرد در چنين وقتي
ز دست چون بتوان داد روي نيکو را

کسي که بر در ميخانه تکيه گاهي يافت
چه التفات نمايد به مسند دارا

غريق بحر محبت اگر شوي، خسرو
در يقين به کف آور ز قعر اين دريا

اي صبا، بوسه زن ز من در او را
ور برنجد، لب چو شکر او را

گر ديده به خاک در نريزد
از دور بس است گرد ما را

کافر نکند با دل من آنچه تو کردي
يعني که در اسلام روا باشد از اينها

در عاشقي ملامت خسرو بود چنانک
بر ريش تازه داغ نهي دردمند را

از رشک چشم خويش نبينم رخ تو من
تو هم مبين در آينه رخسار خويش را

گر همره ايشان روي، اي باد، در آن راه
زنهار بجويي دل آواره ما را

گرفتار خيالات لبش گشتم همين باشد
اثر هر گه مگس در خواب ببيند شکرستان را

چه باشد گر شبي پرسد که در شبهاي تنهايي
غريبي زير ديوارش چگونه مي کند شبها

پيموده ساقي در قدح بيهوشي عشاق را
گويي فزون با بنده داد آن ساغر پيموده را

بحمدالله که بيداري شبهايم نشد ضايع
بديدم خفته در آغوش خود آن سرو بالا را

بوي وصال در خور اين روزگار نيست
ضايع مکن به دلق گدايان گلاب را

دلم در عاشقي آواره شد آواره تر بادا
تنم از بيدلي بيچاره شد بيچاره تر بادا

پاسنگ خويش بودم در گوشه صبوري
بادي ز سويت آمد اندر ربود ما را

نشان نماند ز نقشم، کجاست عارض او
که در کشد قلم اين نقش بي نشان مرا