مجموعه اشعار اقبال لاهوري

آشيانش گر چه در آب و گل است
نه فلک سرگشته ي اين يک دل است

اي جوان دامان او محکم بگير
در غلامي زاده ئي آزاد مير

گفت با مرغ قفس اي دردمند
آشيان در خانه ي صياد بند

هر که سازد آشيان در دشت و مرغ
او نباشد ايمن از شاهين و چرغ

داغم از رسوائي اين کاروان
در امير او نديدم نور جان

در حرم زاد و کليسا را مريد
پرده ي ناموس ما را بر دريد

تا خودي در سينه ي ملت بمرد
کوه کاهي کرد و باد او را ببرد

آن سرور آن سوز مشتاقي نماند
در حرم صاحبدلي باقي نماند

جهد با توفيق و لذت در طلب
کس نيايد بي نياز نيم شب

تا غلامم در غلامي زاده ام
ز آستان کعبه دور افتاده ام

اي در دشت تو باقي تا ابد
نعره ي لا قيصر و کسري که زد؟

در جهان نزد و دور و دير و زود
اولين خواننده ي قرآن که بود؟

او دلي در پيکر آدم نهاد
او نقاب از طلعت آدم گشاد

گرمي هنگامه ي در و حنين
حيدر و صديق و فاروق و حسين

اي ز افسون فرنگي بي خبر
فتنه ها در آستين او نگر

تا عرب در حلقه ي دامش فتاد
آسمان يک دم امان او را نداد

عصر خود را بنگر اي صاحب نظر
در بدن باز آفرين روح عمر

بگذر از دشت و در و کوه و دمن
خيمه را اندر وجود خويش زن

در ضميرش انقلاب آمد پديد
شب گذشت و آفتاب آمد پديد

در نگاهش آدمي آب و گل است
کاروان زندگي بي منزل است

علم اشيا خاک ما را کيمياست
آه! در افرنگ تأثير جداست

باخسان اندر جهان خير و شر
در نسازد مستي علم و هنر

در جينوا چيست غير از مکر و فن
صيد تو اين ميش و آن نخچير من

نکته ها کو مي نه گنجد در سخن
يک جهان آشوب و يک گيتي فتن!

داني از افرنگ و از کار فرنگ
تا کجا در قيد زنار فرنگ