مجموعه اشعار اقبال لاهوري

در گلويم گريه ها گردد گره
اين قيامت اندرون سينه به

تا دماغ تو به پيچاکش فتاد
آرزوي زنده يي در دل نزاد

نغمه داري در گلو اي بي خبر
جنس خود بشناس و با زاغان مپر

خويشتن را تيزي شمشير ده
باز خود را در کف تقدير ده

در ره دين تيزبين و سست گام
پخته ي من خام و کارم ناتمام

سر دين ما را خبر او را نظر
او درون خانه ما بيرون در

ما همه عبد فرنگ او عبد هو
او نگنجد در جهان رنگ و بو

در جهان بي ثبات او را ثبات
مرگ او را از مقامات حيات

نکته ها از پير روم آموختم
خويش را در حرف او واسوختم

در حضورش بنده مي نالد چو ني
بر لب او ناله هاي پي به پي

ني بجامش باده و ني در سبوست
کاخ ها تعمير کرد و خود بکوست

اي خوش آن منعم که چون درويش زيست
در چنين عصري خداانديش زيست

مصطفي داد از رضاي او خبر
نيست در احکام دين چيزي دگر

تو يکي در فطرت خود غوطه زن
مرد حق شو بر ظن و تخمين متن

اي که مي نازي به قرآن عظيم
تا کجا در حجره مي باشي مقيم

در جهان اسرار دين را فاش کن
نکته ي شرع مبين را فاش کن

کس نگردد در جهان محتاج کس
نکته ي شرع مبين اين است وبس

زنده قومي بود از تأويل مرد
آتش او در ضمير او فسرد

عصر من پيغمبري هم آفريد
آنکه در قرآن بغير از خود نديد

هر يکي داناي قرآن و خبر
در شريعت کم سواد و کم نظر

عقل و نقل افتاده در بند هوس
منبرشان منبر کاک است و بس

کار اقوام و ملل نايد درست
از عمل بنما که حق در دست تست

جامه ي کس در غم او چاک نيست
دوزخ او آن سوي افلاک نيست

در گذشت از حکم اين سحر مبين
کافري از کفر و دينداري ز دين

تا فرنگي قومي از مغرب زمين
ثالث آمد در نزاع کفر و دين