ديوان صائب

سيل در ويرانه من داشت صائب گل در آب
در دل من راه تا انديشه تعمير داشت

اشک در ديده شرابي است که در جام جم است
داغ بر سينه چراغي است که در محراب است

خاک در کاسه آن سر که در او سودا نيست
خار در پرده آن چشم که خونپالانيست

ساغر چشم تو در دير و حرم در دورست
حسن بي قيد تو در انجمني نيست که نيست

در دل است آنچه تو در عالم گل مي جويي
چند در کعبه پي قبله نما خواهي رفت؟

در زير تيغ يار که سرها در او گم است
داريم حيرتي که نظرها در او گم است

از سينه هاي روشن در مغز پي توان برد
در بند پوست باشد علمي که در کتاب است

در وصال از عاشق صادق نمي داند اثر
چون شکر در شير، گردد محو در مهتاب صبح

در جهان ساده لوحي رهبري در کاري نيست
خضر شد هر کس که در دامان اين صحرا فتاد

مي برد در روز روشن ره به آن تنگ دهن
در شب تاريک هر کس رشته در سوزن کشد

در سواري حسن مي آيد دو بالا در نظر
اين نهال شوخ، قد در خانه زين مي کشد

در چه ساعت در چمن رنگ محبت ريختند؟
غنچه ها يکسر کمر در خون بلبل بسته اند

مي به جرأت در قدح در پاي خم مينا کند
دخل دريا ابر را در خرج بي پروا کند

در طريق عشق خار از پا کشيدن مشکل است
ريشه در دل مي کند خاري که در پا مي رود

مي کند ديوانه در سنگ ملامت سير گل
در بر و آغوش گل، فرزانه در خون مي رود

پايکش چون کعبه در دامن که در ملک وجود
هر که در دامن کشد پا قبله عالم شود

گهي در حلقه تسبيح و گه در قيد زنارم
کسي از رشته سر در گم من سر نمي يابد

در آن گلشن که آيد در سخن لعل گهر بارش
زشبنم آب حسرت غنچه ها را در دهن گردد

تعجب نيست گر پروانه در بيرون در سوزد
که شمع کشته روشن در شبستان تو مي گردد

مزن چين بر جبين اي سنگدل در منتهاي خط
که در فصل خزان گلزار را کس در نمي بندد

زبان در کام کش در حلقه روشندلان صائب
که بي نورست هر شمعي که در مهتاب مي سوزد

زدل طرفي نبستي در جهان گل چه خواهي شد؟
نگرديدي گهر در بحر، در ساحل چه خواهي شد؟

که در عيش و طرب پيوسته در دار فنا ماند؟
کدامين دست را ديدي که دايم در حنا ماند؟

مشو با مهلت دنيا زتمهيد سفر غافل
که يک پا در برون در، يکي در خانه مي بايد

اشک و آهم اثري کرده در آن دل کامروز
آب در ديده و در سينه نفس مي رقصد