مجموعه اشعار اقبال لاهوري

بحر و بر از زور طوفانش خراب
در نگاه او پيام انقلاب

درس لا خوف عليهم مي دهد
تا دلي در سينه ي آدم نهد

عزم و تسليم و رضا آموزدش
در جهان مثل چراغ افروزدش

من نميدانم چه افسون مي کند
روح را در تن دگرگون مي کند

در رضاي حق فنا شو چون سلف
گوهر خود را برون آر از صدف

در ظلام اين جهان سنگ و خشت
چشم خود روشن کن از نور سرشت

مي شود در علم و فن صاحب نظر
از وجود خود نگردد با خبر!

نقش حق را از نگين خود سترد
در ضميرش آرزوها زاد و مرد

بي نصيب آمد ز اولاد غيور
جان به تن چون مرده ئي در خاک گور

در دل شان آرزوها بي ثبات
مرده زايند از بطون امهات

قوت فرمان روا معبود او
در زيان دين و ايمان سود او

بند غيرالله را نتوان شکست
در جهان آغاز کار از حرف لاست

ميکند صد ره نشين را ره نورد
بنده را با خواجه خواهي در ستيز؟

ريز ريز از ضرب او لات و منات
در جهات آزاد از بند جهات

عالمي در آتش او مثل خس
اين همه هنگامه ي لا بود و بس

هم چنان بيني که در دور فرنگ
بندگي با خواجگي آمد بجنگ

فکر او در تند باد لا بماند
مرکب خود را سوي الا نراند

در محبت پخته کي گردد خليل
تا نگردد لا سوي الا دليل

برگ و ساز او ز قرآن عظيم
مرد درويشي نه گنجد در گليم

با سلاطين در فتد مرد فقير
از شکوه بوريا لرزد سرير

در کنامي ماند زار و سرنگون
پر نه زد اندر فضاي نيلگون

فقر کافر خلوت دشت و در است
فقر مؤمن لرزه ي بحر و بر است

واي ما اي واي اين دير کهن
تيغ لا در کف نه تو داري نه من

دل ز غير اله به پرداز اي جوان
اين جهان کهنه در باز اي جوان

داستان او مپرس از من که من
چون بگويم آنچه نايد در سخن