مجموعه اشعار اقبال لاهوري

امتان را در جهان بي ثبات
نيست ممکن جز بکراري حيات

صد جهان باقي است در قرآن هنوز
اندر آياتش يکي خود را بسوز

او نگنجد در جهان چون و چند
تهمت ساحل باين دريا مبند

فتنه ها اين فتنه پرداز آورد
لات و عزي در حرم باز آورد

حق نصيب تو کند ذوق حضور
باز گويم آنچه گفتم در زبور

پيش چنگي مست و مسرور است کور
پيش رنگي زنده در گور است کور

هر که بي حق زيست جز مردار نيست
گر چه کس در ماتم او زار نيست »

برخور از قرآن اگر خواهي ثبات
در ضميرش ديده ام آب حيات

خاوران از شعله ي من روشن است
اي خنک مردي که در عصر من است

دارم اندر سينه نور لا اله
در شراب من سرور لا اله

سپاه تازه برانگيزم از ولايت عشق
که در حرم خطري از بغاوت خرد است

نور قرآن در ميان سينه اش
جام جم شرمنده از آئينه اش

از ني آن ني نواز پاک زاد
باز شوري در نهاد من فتاد

جز تو اي داناي اسرار فرنگ
کس نکو ننشست در نار فرنگ

اعجمي مردي چه خوش شعري سرود
سوزد از تأثير او جان در وجود

قلزمي؟ با دشت و در پيهم ستيز
شبنمي؟ خود را به گلبرگي بريز

رخ سوي درياي بي پايان نکرد
خويشتن را در صدف پنهان نکرد

مي رود روشن تر از دست کليم
زورق زرين تو در جوي سيم

لاله را سوز درون از فيض تست
در رگ او موج خون از فيض تست

تو فروغ صبح و من پايان روز
در ضمير من چراغي بر فروز

تيره خاکم را سراپا نور کن
در تجلي هاي خود مستور کن

ميرد اندر سينه اش قلب سليم
در نگاه او کج آيد مستقيم

در نگاهش قصر سلطان کهنه دير
غيرت او بر نتابد حکم غير

درس او الله بس باقي هوس
تا نيفتد مرد حق در بند کس

از نم او آتش اندر شاخ تاک
در کف خاک از دم او جان پاک