مجموعه اشعار اقبال لاهوري

در چنين دشت بلا صد روزگار
خوشتر از محکومي يک دم شمار

الحذر اين نغمه ي موت است و بس
نيستي در کسوت صوت است و بس

تشنه کامي اين حرم بي زمزم است
در بم و زيرش هلاک آدم است

اندرو هنگامه هاي غرب و شرق
بحر و در وي جمله موجودات غرق

نغمه مي بايد جنون پرورده ئي
آتشي در خون دل حل کرده ئي

مي شناسي؟ در سرود است آن مقام
«کاندرو بي حرف مي رويد کلام »

راز معني مرشد رومي گشود
فکر من بر آستانش در سجود

«راهبي در حلقه ي دام هوس
دلبري با طايري اندر قفس

علم حاضر پيش آفل در سجود
شک بيفزود و يقين از دل ربود

حسن را در يوزه از فطرت کند
رهزن و راه تهي دستي زند

بي تپش پروانه ي کم سوز او
عکس فردا نيست در امروز او

از نگاهش رخنه در افلاک نيست
زانکه اندر سينه دل بيباک نيست

خويش را آدم اگر خالي شمرد
نور يزدان در ضمير او بمرد

در غلامي تن ز جان گردد تهي
از تن بي جان چه اميد بهي

در غلامي عشق و مذهب را فراق
انگبين زندگاني بد مذاق

در غلامي عشق جز گفتار نيست
کار ما گفتار ما را يار نيست

پيش چنگي مست و مسرور است کور
پيش رنگي زنده در گور است کور

هر که بي حق زيست جز مردار نيست
گر چه کس در ماتم او زار نيست

از نگاهش ديدني ها در حجاب
قلب او بي ذوق و شوق انقلاب

ديده ي او محنت ديدن نبرد
در جهان خورد و گران خوابيد و مرد

گاه او را خلعت زيبا دهد
هم زمام کار در دستش نهد

ديدن او پخته تر سازد ترا
در جهان ديگر اندازد ترا

همت مردانه و طبع بلند
در دل سنگ اين دو لعل ارجمند

در من آن نيروي الا الله نيست
سجده ام شايان اين درگاه نيست

يک نظر آن گوهر نابي نگر
تاج را در زير مهتابي نگر