ديوان صائب

خودنمايي غافلان را در بلا مي افکند
پاي خواب آلود تا ساکن بود بي آفت است

خضر آسوده است از تعمير ديوار يتيم
هر کسي را روي در تعمير ديوار خودست

گريه شمع از براي ماتم پروانه نيست
صبح نزديک است، در فکر شب تار خودست

در ديار خودپسندان نور بينش توتياست
ديو اين خاک سيه دل واله روي خودست

در خيابان رعونت نيست رسم امتياز
هر نهالي عاشق بالاي دلجوي خودست

بي زباني مي گشايد بندهاي سخت را
در قفس طوطي ز منقار سخنگوي خودست

تا نسيم نوبهار عشق در مشاطگي است
شبنم اين بوستان محو گل روي خودست

حفظ دولت در پريشان کردن سيم و زرست
مد احسان رشته شيرازه اين دفترست

در سراب تشنگي، جوش طراوت مي زنم
ساغر بتخانه ام لبريز آب کوثرست

از خيابان بهشتم خار در دل مي خلد
کوچه باغ زلف را آب و هواي ديگرست

نعمت الوان دنيا مايه دردسرست
خون فاسد در بدن آهن رباي نشترست

صحبت نيکان حجاب زنگ غفلت مي شود
ايمن است از سبز گشتن آب تا در گوهرست

آنچه در مينا مرا باقي است از صهباي عمر
خوردنش خون دل است و ماندنش دردسرست

خيره چشمان را نباشد در حريم حسن راه
از دو چشم شوخ، جاي حلقه بيرون درست

مي توان خورشيد را در ابر ديدن بي حجاب
بي نقابي چهره او را نقاب ديگرست

بال پرواز مرا بسته است موج آرزو
شعله آتش ز نقش بوريا در ششدرست

چون به شيريني نگردد باده هاي تلخ صرف؟
کز فروغ ماه، شکر در دهان ساغرست

نور مهتاب پريشان در بساط باغ ها
آهوي مشکين شب را نافه هاي اذفرست

يوسف سيمين بدن در نيل عريان گشته است؟
يا مه تابان نمايان بر سپهر اخضرست

اين که صائب در کهنسالي جواني مي کند
از نسيم التفات شاه والا گوهرست

چون نگردد هر سر مو مشرق آهي مرا؟
شعله جواله خونين دل مرا در مجمرست

چون لباس ارغوان رنگش نباشد داغ داغ؟
لاله را در پيرهن از رشک رويت اخگرست

عشرت روي زمين در چرب نرمي مضمرست
رشته هموار را بالين و بستر گوهرست

تا نسوزد آرزو در دل نگردد سينه صاف
سرمه بينايي آيينه از خاکسترست

بي خموشي در حريم قرب نتوان بار يافت
حلقه را از هرزه نالي جاي بيرون درست

حسن از آزردن عشاق مي بالد به خود
تيغ از زخم نمايان در کنار مادرست

مور صحراي قناعت شو که برگ زندگي
گر پر کاهي است، در دامان اين صحرا پرست

جام گردون ته ندارد، ورنه از احسان عشق
نغمه خونين چو مينا در گلوي من پرست

تنگ افتاده است دامان صدف افلاک را
ورنه گوهر در سحاب تازه روي من پرست

خارخار مدعايي نيست در خاطر او
چرخ را دل از دل بي آرزوي من پرست

گردش پرگار موقوف سکون مرکزست
هر که در دامن کشد پا آسمان پيماترست

شهرست مجنون ز عشق کوهکن پامال شد
سيل در کهسارها از دشت پرغوغاترست

از نظرها درد و داغ عشق پنهان خوشترست
جاي اين گلهاي خوشبو در گريبان خوشترست

تير کج را از کمان پهلو تهي کردن خطاست
پاي خواب آلود در آغوش دامان خوشترست

در غريبي سيلي اخوان نمي آيد به دست
ورنه از صبح وطن، شام غريبان خوشترست

پنبه از داغ دل بي طاقت او برمدار
اين چراغ مضطرب، در زير دامان خوشترست

گردش چشمي مرا زان حسن بي پايان بس است
بحر را در حلقه گرداب ديدن خوشترست

حسن رنگ آميز را خجلت بهار تازه اي است
شمع را در پرتو مهتاب ديدن خوشترست

پيش دريا بهر روزي لب چرا بايد گشود؟
ماهيان را در خم قلاب ديدن خوشترست

در ميان دام و دد مانند مجنون زيستن
از سمور و قاقم و سنجاب ديدن خوشترست

گر بود اخلاص شرط سجده، از زهاد خشک
شيشه را در گوشه محراب ديدن خوشترست

دردسر بسيار دارد سايه بال هما
اختر اقبال را در خواب ديدن خوشترست

لطف معني را لباس لفظ رسوا مي کند
در ته پيراهن آن سيمين بدن عريانترست

قوت گيرايي شهباز در سرپنجه است
زود مي چسبد به دل چشمي که خوش مژگانترست

پرده شرم و نقاب عصمتي در کار نيست
چشم ما صد پرده از قربانيان حيرانترست

چون ز آتش مي شود پشت کمان سخت نرم
در سر مستي چرا آن شوخ نافرمانترست؟

ناله صاحبدلان را بيشتر باشد اثر
رخنه در خارا کند تيري که خوش پيکانترست

در طلب ما بي زبانان امت پروانه ايم
سوختن از عرض مطلب پيش ما آسانترست

پيش هر موري که ني در ناخنش منت شکست
خاک صحراي قناعت از شکر شيرين ترست

گوشه گيران ايمن از آفات شهرت نيستند
در ميان خلق بودن پيش دانا بهترست