ديوان شاه نعمت الله ولي

يار است در ميانه و من در کنار جان
يا اوست درکنار و منم در ميان دل

نعمت الله در کنار و ساغر مي در ميان
بر در ميخانه مست و بي حجاب افتاده ايم

در مظاهر مظهري ظاهر شده در چشم ما
ديده بگشا تا ببيني نور او در اين و آن

يکسر مو در ميان ما نمي گنجد حجاب
خوش مياني در کنار و خوش کناري در ميان

نيست مرا در نظر در دو جهان جز يکي
هست يقينم يکي نيست در آن يک شکي

در بحر درآ و عين ما از ما جو
آن در يتيم را در اين دريا جو

گزيده غزليات شهريار

از آن زمان که دلم در به در ترا جويد
حبيب من چه دلي داده ام به در به دري

کشکول شيخ بهايي

مردمان در من و در بيهوشي من حيرانند
من در آن کس که ترا بيند و حيران نشود

از آستان پير مغان سر چرا کشم
دولت در اين سراي و گشايش در اين در است

ديوان صائب

ديگران را گر به کويش پاي در گل رفته است
در دل سنگ است صائب پاي در کويش مرا

عمر در تلخي سرآيد در شراب افتاده را
ساحل از موج خطر باشد در آب افتاده را

در دل ما شکوه خونين نمي گردد گره
هر چه در شيشه است، در پيمانه مي ريزيم ما

در دل کان گوهر و در چشم دريا نم نماند
خامه صائب همان در پرده دارد رازها

پاي در خلوت ما از در عادت مگذار
در دل باز چو شد وقت سلام است اينجا

من در حجاب عشقم و او در نقاب شرم
اي واي اگر قدم ننهد در ميان شراب!

در خواب هر شبي که به غفلت کنند روز
در چشم زنده دل نبود در حساب شب

در دل هر کس بود درد طلب در منزل است
آب در گوهر ز بي تابي به دريا واصل است

شمع در فانوس مي لرزد ز دست انداز من
گر چه در بيرون در چون حلقه آغوش من است

آرزو در دل، نگه در چشم سوزد خلق را
از حيا نوري که در آيينه سيماي اوست

در صراط المستقيم عشق، عقل خرده بين
در دل شب راه در ريگ روان گم کرده اي است

در صدف گوهر ز چشم شور باشد در امان
حسن يوسف بيش شد تا در چه و زندان نشست

در گشاد در کند گر باغبان سنگين دلي
جوش گل اين گلستان را زود در خواهد شکست

حسن را در هر لباسي ديده بان در کار هست
در بساط گل ز شبنم ديده بيدار هست

در ميان دعوي و معني بود خون در ميان
هر کجا معني بود تيغ زبان در کار نيست

در بهاران بلبلان را تا چه خون در دل کند
سينه گرمي که در فصل خزان بي جوش نيست