جاويد نامه اقبال لاهوري

زانکه در عرض حيات آمد ثبات
از خدا کم خواستم طول حيات

آن دگر مرگ انتهاي راه شوق
آخر بن تکبير در جنگاه شوق

شيشه ي صبر و سکونم ريز ريز
پير رومي گفت در گوشم که خيز

عشق در هجر و وصال آسوده نيست
بيجمال لايزال آسوده نيست

ما ز اصل خويشتن در پرده ايم
طائريم و آشيان گم کرده ايم

صبح امروزي که نورش ظاهر است
در حضورش دوش و فردا حاضر است

عبد و مولا در کمين يک دگر
هر دو بي تاب اندازد ذوق نظر

غالبان غرق اند در عيش و طرب
کار مغلوبان شمار روز و شب

اين همه هنگامه هاي هست و بود
بي جمال ما نيايد در وجود

در شکن آنرا که نايد سازگار
از ضمير خود دگر عالم بيار

آن يکي را بيند اين گردد يکي
در جهان با آن نشين با اين بزي

من کيم تو کيستي عالم کجاست؟
در ميان ما و تو دوري چراست؟

من چرا در بند تقديرم بگوي
تو نميري من چرا ميرم بگوي

باز بيني من کيم تو کيستي
در جهان چون مردي و چون زيستي

پوزش اين مرد نادان در پذير
پرده را از چهره ي تقدير گير

انقلاب روس و آلمان ديده ام
شور در جان مسلمان ديده ام

زان تجلي ها که در جانم شکست
چون کليم اله فتادم جلوه مست

چون پر کاه که در رهگذر باد افتاد
رفت اسکندر و دارا و قباد و خسرو

اين سخن آراستن بي حاصل است
بر نيايد آنچه در قعر دل است

گر چه من صد نکته گفتم بي حجاب
نکته ئي دارم که نايد در کتاب

اي پسر ذوق نگه از من بگير
سوختن در لا اله از من بگير

صحبتش با عصر حاضر در گرفت
حرف دين را از دو پيغمبر گرفت

سنگ اگر گيرد نشان آن سجود
در هوا آشفته گردد همچو دود

در ميان سينه دل خون کرده ام
تا جهانش را دگرگون کرده ام

علم حق اول حواس آخر حضور
آخر او مي نگنجد در شعور