جاويد نامه اقبال لاهوري

با وطن پيوست و از خود در گذشت
دل به رستم داد و از حيدر گذشت

آن جوان کو سلطنت ها آفريد
باز در کوه وقفار خود رميد

آتشي در کوهسارش بر فروخت
خوش عيار آمد برون يا پاک سوخت

امتان اندر اخوت گرم خيز
او برادر با برادر در ستيز

اشتري يابد اگر افغان حر
با يراق و ساز و با انبار در

همت دونش از آن انبار در
مي شود خوشنود با زنگ شتر

تن ز مرگ دل دگرگون مي شود
در مساماتش عرق خون مي شود

آسيا يک پيکر آب و گل است
ملت افغان در آن پيکر دل است

تا دل آزاد است آزاد است تن
ور نه کاهي در ره باد است تن

از تن آساني بگيرد سهل را
فطرت او در پذيرد سهل را

مي شناسي چيست تهذيب فرنگ
در جهان او دو صد فردوس رنگ

هنديان منکر ز قانون فرنگ
در نگيرد سحر و افسون فرنگ

چون برويد آدم از مشت گلي
با دلي، با آرزوي در دلي

رود کاويري مدام اندر سفر
ديده ام در جان او شوري دگر

بوده ام در حضرت مولاي کل
آنکه بي او طي نمي گردد سبل

با همان سوزي که در سازد بجان
يک دو حرف از ما به کاويري رسان

در جهان تو زنده رود او زنده رود
خوشترک آيد سرود اندر سرود

در کهستان عمرها ناليده ئي
راه خود را با مژه کاويده ئي

آه شهري کو در آغوش تو بود
حسن نوشين جلوه از نوش تو بود

در چمن گل ميهمان يک نفس
رنگ و آبش امتحان يک نفس

موسم گل ماتم و هم ناي و نوش
غنچه در آغوش و نعش گل بدوش

در سراي هست و بود آئي ميا
از عدم سوي وجود آئي ميا

ور بيائي چون شرار از خود مرو
در تلاش خرمني آواره شو

تاب و تب داري اگر مانند مهر
پا بنه در وسعت آباد سپهر

کوه و مرغ و گلشن و صحرا بسوز
ماهيان را در ته دريا بسوز