جاويد نامه اقبال لاهوري

ساکنانش در سخن شيرين چو نوش
خوب روي و نرم خوي و ساده پوش

کس ز دينار و درم آگاه نيست
اين بتان را در حرمها راه نيست

ني قلم در مرغدين گيرد فروغ
از فن تحرير و تشهيز دروغ

واي آن ديني که خواب آرد ترا
باز در خواب گران دارد ترا

در گذشتيم از هزاران کوي و کاخ
بر کنار شهر ميدان فراخ

اندر آن ميدان هجوم مرد و زن
در ميان يک زن قدش چون نارون

نزد اين آخر زمان تقدير زيست
در زبان ارضيان گويم که چيست

در دو گيسو شانه گردانيم ما
مرد را نخچير خود دانيم ما

آنچه از نيسان فرو ريزد مگير
اي صدف در زير دريا تشنه مير

در تلاش جلوه هاي پي به پي
طي کنم افلاک و مي نالم چو ني

نيم شب از تاب ماهان نيم روز
ني برودت در هواي او نه سوز

در برشان حله هاي لاله گون
چهره ها رخشنده از سوز درون

در تب و تابي ز هنگام الست
از شراب نغمه هاي خويش مست

غالب و حلاج و خاتون عجم
شورها افکنده در جان حرم

ز خاک خويش طلب آتشي که پيدا نيست
تجلي دگري در خور تقاضا نيست

بجنگ باج ستانان شاخساري را
تهي سبد ز در گلستان بگردانيم

از پي ديدن رخت همچو صبا فتاده ام
خانه بخانه در بدر کوچه به کوچه کوبکو

چند در افکار خود باشي اسير
اين قيامت را برون ريز از ضمير

عشق آزاد و غيور و ناصبور
در تماشاي وجود آمد جسور

«بود گبري در زمان بايزيد
گفت او را يک مسلمان سعيد

هر زمان هر دل درين دير کهن
از خودي در پرده مي گويد سخن

هر که از نارش نصيب خود نبرد
در جهان از خويشتن بيگانه مرد

در ضمير عصر خود پوشيده است
اندرين خلوت چسان گنجيده است

نيک بنگر اندرين بود و نبود
پي به پي آيد جهانها در وجود

آدمي يا جوهري اندر وجود
آنکه آيد گاه گاهي در وجود