167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
جاويد نامه اقبال لاهوري
آشکارا تر درونش از برون
در مزاج او سکون لم يزل
هر دو در آغوش دريا تشنه مير
بر لب خاموش او افسانه ايست
سنگ اندر سينه ي کشنر گداخت
مرقدي جز در يم شوري نداد
تا کجا تقدير تو در دست غير
استخوانم در يمي نالد چو ني
آن رهي کو سبزه کم دارد بگير
او بدست تست و من در دست دوست
از فراز تل فرود آيد نگر
در زمان و از زمان بيگانه ايست
دور بين او ثريا در کمند
گاه ديدم در فضاي آسمان
در علوم جان و تن از ما فزون
زانکه در علم فضا ماهرترند
اندرين عالم بدن در بند دل
هر چه مي خواهد بآب و گل کند
جان و تن، آن بي نمود آن با نمود
از جهان در خود رميدن مردن است
سالها در علم و حکمت کرده صرف
در زبان طوسي و خيام گفت
گشته ام در ملک نيل و رود گنگ
يک زمان ما را رفيق راه شو
ني کتاب و ني رسول و جبرئيل