ديوان سنايي

در علم جان آب عنب دان غذي ما
ني ما چو تو در هر دو جهان در غم نانيم

مادح و ممدوح را چون او نديدم در جهان
در سخن معني طراز و در سخا معني فزاي

زين پس اکنون در نهاد کهتري و مهتري
در ثنا و در عطا از تو صلات از من صلات

ديوان سيف فرغاني

در خلق جست و جوي تو و گفت و گوي خلق
در ساکنان گنبد اعلا در اوفتاد

شکر از پسته روان و سحر در نرگس عيان
ماه طالع در رخ و خورشيد تابان در جبين

عقل نيک انديش در تو بهتر از طبع لئيم
غله خاصه در غلا از موش در انبار به

نمي خواهي که در نعمت فتد تقصير و تغييري
مکن تقصير در خدمت مکن تغيير در طاعت

خلق در دنياي باطل راه حق گم کرده اند
چون نمي جويند در قرآن و در اخبار دين

تو در ميان نه و ذکر تو در ميان همه
تو در مکان نه و نبود ز تو مکان خالي

در آ در خانقاه اي جان و در ده صوفيانش را
مي عشقت، که بيرون برد ازو سجاده پير دل

لاله را در چمن و غنچه گل را در باغ
مشک در جيب کند طره عنبر زايش

خمار در سرو گل در کنار و مي در دست
حديث حسن تو اندر ميانه مي کردند

شوق در دل بي فتور و شور در سر بر دوام
درد عشق اندر ميان جان و درمان در کنار

اي بسا شبها که من در هجر او مي ريختم
اشک خونين در گريبان وز گريبان در کنار

يک ره بعالم در نگر و آنگه در آن دلبر نگر
اول حجاب آنگاه در اول نقاب آنگاه رو

در بدن جان مي فزايد بوسه تو زآن دهان
وز شکر در مي فشاند لعلت اي جان در سخن

اي بگرد کوي تو جان همچو حاجي در طواف
در پناه عشق تو دل همچو کعبه در حرم

گذر بر درج در دارد سخن در پسته تنگش
قدم بالاي مه دارد کله در زير دستارش

گر درد عشق در دل و در جان اثر کند
در دردمند عشق چه درمان اثر کند

ترا روييست اي دلبر که چون تو در حديث آيي
شکر در وي شود گويا چو بلبل در گلستاني

تا چند بر اميد روم در سراي يار
در سر خمار باده و در دل هواي يار

اي لطف حق زخوبي صد در گشاده بر تو
بر سيف در چه داري در روز بار بسته

غم تو در دلم آمد حديث من شد نظم
چو در دهان صدف رفت گشت باران در

ديوان شاه نعمت الله ولي

ظهور سلطنت عشق اوست در دو سرا
در اين سرا قدمي نه در آن سرا به سرآ

مجلس عشق است و رندان مست و ساقي در حضور
حيف باشد در چنين وقتي که باشي در خمار