جاويد نامه اقبال لاهوري

بنده ي مؤمن ز قرآن بر نخورد
در اياغ او نه مي ديدم نه درد

تو بجان افکنده ئي سوزي دگر
در ضمير تو شب و روزي دگر

در گذر از لا اگر جوينده ئي
تا ره اثبات گيري زنده ئي

در گذر از جلوه هاي رنگ رنگ
خويش را درياب از ترک فرنگ

فاش گويم آنچه در دل مضمر است
اين کتابي نيست چيزي ديگر است

چون بجان در رفت جان ديگر شود
جان چو ديگر شد جهان ديگر شود

از مسلمان ديده ام تقليد و ظن
هر زمان جانم بلرزد در بدن

دل بخون مثل شفق بايد زدن
دست در فتراک حق بايد زدن

در گذر مثل کليم از رود نيل
سوي آتش گام زن مثل خليل

در ميان ما و نور آفتاب
از فضاي تو بتو چندين حجاب

از تب او در عروق لاله خون
آب جو از رقص او سيماب گون

در فضائي صد سپهر نيلگون
غوطه پيهم خورده باز آيد برون

خود حريم خويش و ابراهيم خويش
چون ذبيح الله در تسليم خويش

مي کند پرواز در پهناي نور
مخلبش گيرنده ي جبريل و حور

عشق شاطر ما بدستش مهره ايم
پيش بنگر در سواد زهره ايم

با نگاه پرده سوز و پرده در
از درون ميغ و ماغ او گذر

او سفرها ديده و من نوسفر
در دو چشمم ناصبور آمد نظر

از سر که پاره ئي کردم نظر
خرم آن کوه و کمر آن دشت و در

آن يکي دردست او تيغ دورو
وان دگر پيچيده ماري در گلو

در دل آدم بجز افکار چيست
همچو موج اين سر کشيد و آن رميد

در نگر آن حلقه ي وحدت شکست
آل ابراهيم بي ذوق الست

مرد حر افتاد در بند جهات
با وطن پيوست و از يزدان گسست

در جهان باز آمد ايام طرب
دين هزيمت خورده از ملک ونسب

حذبه ها از نغمه مي گردد بلند
پس چه لذت در نماز بي سرود

از خداوندي که غيب او را سزد
خوشتر آن ديوي که آيد در شهود