جاويد نامه اقبال لاهوري

غربيان گم کرده اند افلاک را
در شکم جويند جان پاک را

از طلسم و رنگ و بوي او گذر
ترک صورت گوي و در معني نگر

مرگ باطن گر چه ديدن مشکل است
گل مخوان او را که در معني گل است

زندگي اين را خروج آن را خراج
در ميان اين دو سنگ آدم زجاج

سوز و مستي را مجو از تاک شان
عصر ديگر نيست در افلاک شان

سينه ي او را دمي ديگر نبود
در ضميرش عالمي ديگر نبود

يک جهانش عصر حاضر را بس است
گير اگر در سينه دل معني رس است

چون کهن گردد جهاني در برش
مي دهد قرآن جهاني ديگرش

عالمي رعنا که فيض يک نظر
تخم او افکند در جان عمر

در دو عالم هر کجا آثار عشق
ابن آدم سري از اسرار عشق

کوکب بي شرق و غرب و بي غروب
در مدارش ني شمال و ني جنوب

آشکارا مهر و مه ار جلوتش
نيست ره جبريل را در خلوتش

زندگي اي زنده دل داني که چيست
عشق يک بين در تماشاي دوئي است

شعله ئي کز وي شررها در گسست
جان و تن بي سوز و او صورت نبست

نقش ما را در دل او ريختند
ملتي از خلوتش انگيختند

هر کجا بي پرده آثار حيات
چشمه زارش در ضمير کائنات

در نگر هنگامه ي آفاق را
زحمت جلوت مده خلاق را

وحي حق بيننده ي سود همه
در نگاهش سود و بهبود همه

جره شاهين تيز چنگ و زود گير
صعوه را در کارها گيرد مشير

من نگويم در گذر از کاخ و کوي
دولت تست اين جهان رنگ و بوي

مردن بي برگ و بي گور و کفن
گم شدن در نقره و فرزند و زن

از شگرفيهاي آن قرآن فروش
ديده ام روح الامين را در خروش

جز حرم منزل ندارد کاروان
غير حق در دل ندارد کاروان

دل بآيات مبين ديگر به بند
تا بگيري عصر نو را در کمند

کس نمي داند ز اسرار کتاب
شرقيان هم غريبان در پيچ و تاب