167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
که علم چرب کند آه سحرگاهي ما
در دل سنگ نهان آتش اين قافله ها
ترک واجب نتوان کرد به اين نافله ها
که صيد دام نهد در ره کمند آنجا
شنيده اند مکرر ز هر سپند آنجا
چه واکشيده اي، اي خانمان، خراب اينجا
ز تشنگي نشود تا دل تو آب اينجا
اگر به سايه گريزي ز آفتاب اينجا
ترا که طول امل کرده در مهار اينجا
که چشم بسته کند صيد، شاهباز اينجا
در آن جهان، علم آه بر فراز اينجا
سفيد گشت، مشو آشيان طراز اينجا
چنين که چشم تو بسته است خواب ناز اينجا
که خواب هاي گران در سحر شود پيدا
ترا ز نقش قدم راهبر شود پيدا
ز شوره زار کجا گلستان شود پيدا؟
نشد که شيري ازين نيستان شود پيدا
که قدر بلبل ما در خزان شود پيدا
عجب که مطلب ما در جهان شود پيدا
نفاق بيشتر از دوستان شود پيدا
کدام ديو که در شيشه نيست صهبا را؟
چه منت است به ابر بهار دريا را
به غير عشق گرفتاري دگر ما را
کشيده است سگ نفس در مرس ما را
ز گل نمي گسلد رشته نفس ما را
که همچو موج کشي در کنار دريا را
حباب و موج نيايد به کار دريا را
شکنجه اي است فقيران بي بضاعت را
مکن دو آتشه زنهار داغ غربت را
که در مصالح خود خرج مي کنند ترا
که چرخ زهر دهد در لباس قند ترا
به عمر خضر چه نسبت قد بلند ترا؟
که در کنار کشد بحر بي کنار ترا
که ناز سرو قدان است باغبان ترا
به زندگي مگذاريد در لحد خود را
سياه کرد جهان در نظر سکندر را
نفس گره شده در سينه صبح محشر را
چگونه جمع کنم اين دل مشوش را؟
چگونه رام توان کرد آن پريوش را؟
که کرده است چسان جمع، آب و آتش را؟
چگونه جمع کنم اين دل مشوش را؟
که نخل موم کند ريشه در دل آتش را
که يک هواست در او شمع سور و ماتم را
کسي که در گرو مي کند کتاب مرا
نهان چگونه کند هاله ماهتاب مرا؟
که همچو صبح، گرانسنگ ساخت خواب مرا
ز خويش گرد برآورد هر که تاخت مرا
ز تخم هاي اميدي که در گل است مرا
در آن محيط که اميد ساحل است مرا
نهفته در ته هر برگ شيوني است مرا