167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
مي رود صاف برون سيل ز ويرانه مرا
خط پيمانه بود ابجد طفلانه مرا
نيست حاجت رسن و دلو مه کنعان را
غوطه در بحر نمي داد فلک يونان را
بي تأمل نگذارم به جگر دندان را
نيست در کار دليلي به سفر مجنون را
نيست جز عشق تمناي دگر مجنون را
هست در پرده تماشاي دگر مجنون را
نسبت سلسله تاک، سر پروين را
مطرب از خانه بود عاشق دلسوخته را
صائب از دل چو برآرد نفس سوخته را
سرمه در کار نباشد نفس سوخته را
خواب، در رهگذر سيل فرود آمده را
ماندگي کم بود از راه درنگ آمده را
در پريخانه حسن تو نظر آينه را
که ز درياست فزون موج خطر آينه را
نتوان عيب نمودن نفس عيسي را
مي کند آينه صاف خجل زنگي را
دانه خال تو در دام کشد وحشي را
خواب، آشفته بود مردم زنداني را
تا چشيدم قدح تلخ پشيماني را
در نمکزار چه قدرست نمکداني را؟
آتش طور بود در ته خاکستر ما
رگ خامي برد از عود برون مجمر ما
ريخت تا در قدم شمع تو بال و پر ما
باغ دربسته بود ديده پوشيده ما
لنگر بحر بود گوهر سنجيده ما
مي زند بر در بيچارگي از چاره ما
که رگ ابر بهارست رگ و ريشه ما
غوطه گر در جگر سنگ زند شيشه ما
گردباديم که در رقص بود ريشه ما
پنجه در پنجه شيران فکند ريشه ما)
مي گزد خضر لب از حسرت پيمانه ما
گنج افتاده ز طاق دل ويرانه ما
برق را تنگ در آغوش کشد دانه ما
نور حل کرده بود باده ميخانه ما
شمع داغ است ز خاموشي پروانه ما
بر رخ سيل گشاده است در خانه ما
آب بر دست سبو، گريه مستانه ما
کعبه از حسن خداداد صنمخانه ما
آشنايي که شود معني بيگانه ما
جگر نافه بود داغ ز پشمينه ما
که شکست است کليد در گنجينه ما
خانه ما ز صفاي دل بي کينه ما
مشک خون مي شود از خرقه پشمينه ما
صبح شنبه خجل است از شب آدينه ما
صدف گوهر سيماب شد از گريه ما
شمع در گوشه محراب شد از گريه ما
در شب تار جهان تا که خورد بازي ما؟
خاک در چشم حريفي که دهد بازي ما