پيام مشرق اقبال لاهوري

در قباي عربي خوشترک آئي به نگاه
راست بر قامت تو پيرهني نيست که نيست

باين بهانه بدشت طلب ز پا منشين
که در زمانه ي ما آشناي راهي نيست

شعله در آغوش دارد عشق بي پرواي من
برنخيزد يک شرار از حکمت نازاي من

چون تمام افتد سراپا ناز مي گردد نياز
قيس را ليلي همي نامند در صحراي من

بهر دهليز تو از هندوستان آورده ام
سجده ي شوقي که خون گرديد در سيماي من

بيشتر راه دل مردم بيدار زند
فتنه ئي نيست که در چشم سخندانش نيست

دل زنار خنک او به تپيدن نرسد
لذتي در خلش غمزه ي پنهانش نيست

چشم بگشاي اگر چشم تو صاحب نظر است
زندگي در پي تعمير جهان دگر است

مدتي در آتش نمرود مي سوزد خليل
تا تهي گردد حريمش از خداوندان پير

افکند در فرنگ صد آشوب تازه ئي
ديوانه ئي بکارگه شيشه گر رسيد

از فراز آسمان تا چشم آدم يک نفس
زود پروازي که پروازش نيايد در شعور

خلوت او در زغال تيره فام اندر مغاک
جلوتش سوزد درختي را چو خس بالاي طور

نبود در خور طبعش هواي سرد فرنگ
تپيد پيک محبت ز سوز پيغامش

گر نوا خواهي ز پيش او گريز
در ني کلکش غريو تندر است

خويش را در نار آن نمرود سوز
زانکه بستان خليل از آزر است

نکته دان المني را در ارم
صحبتي افتاد با پير عجم

فکر تو در کنج دل خلوت گزيد
اين جهان کهنه را باز آفريد

سوز و ساز جان به پيکر ديده ئي
در صدف تعمير گوهر ديده ئي

بهر نظاره جز نگه آشنا ميار
در مرز و بوم خود چو غريبان گذر مکن

ياد ايامي که بودم در خمستان فرنگ
جام او روشن تر از آئينه ي اسکندر است

در هوايش گرمي يک آه يبتابانه نيست
رند اين ميخانه را يک لغزش مستانه نيست

اگر تاج کئي جمهور پوشد
همان هنگامه ها در انجمن هست

ساغرش را سحر از باده ي خورشيد افروخت
ورنه در محفل کل لاله تهي جام آمد

بي پشت بود باده ي سرجوش زندگي
آب از خضر بگيرم و در ساغر افکنم

از منت خضر نتوان کرد سينه داغ
آب از جگر بگيرم و در ساغر افکنم