167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
اوست بيدار که در خواب گران است اينجا
فتنه اين است که در خانه زين است اينجا
مرگ زهري است که در زير نگين است اينجا
اين تب گرم نگرديد ازين شير جدا
ما نبينيم کسي را که نبيند ما را
عينک از پرده خواب است دل بينا را
سيل در بحر فراموشي کند غوغا را
هيچ سيلاب به دريا نرساند ما را
جلوه اي نيست که بر خاک کشاند ما را
در بهاران نبود فکر زمستان ما را
چشمه خضر ترا، ديده گريان ما را
گوش بر زمزمه مرغ کباب است ترا
شحنه باقي ايام حيات است ترا
برکت ها که نهان در حرکات است ترا
زلف هر چند در آغوش و کنارست ترا
تا بداني که چه مقدار جمال است ترا
سر انديشه اگر در ته بال است ترا
شکوه از بخت مکن گر هنري نيست ترا
بوسه مي ريزد ازان لعل گهربار ترا
چون به خاطر گذرد صائب افگار ترا؟
هر که در خاک برد حسرت شمشير ترا
ديده چون درک کند حسن جهانگير ترا؟
بوسه تاراج کنم زان لب مي نوش ترا
ما نه از راه تمنا نگرانيم ترا
بو نکرده است صبا سيب زنخدان ترا
ديده در خواب مگر سوزن مژگان ترا؟
يک سر موي کمي، زلف پريشان ترا!
تا که در هاله آغوش کشد ماه ترا؟
بوسه چون راه برد لعل شکرخاي ترا؟
کز قفس تا سر ديوار رساند خود را
کيست در دولت بيدار رساند خود را؟
زاهد خشک به ميخانه رساند خود را
که به خاکستر پروانه رساند خود را
ورنه يوسف به خريدار نمايد خود را
اگر آن آينه رخسار نمايد خود را
هر گلي بر سر دستار نمايد خود را
تيغ چون در ته زنگار نمايد خود را؟
اين نمک در دل افگار نمايد خود را
اين شرر در جگر سنگ نمايد خود را
چهره زير خط شبرنگ نمايد خود را
آهوي وحشي اگر لنگ نمايد خود را
نرساندي تو گرانجان به در دل خود را
مي شماري اگر از مردم عاقل خود را
قدمي پيش نه، از ديده وران کن خود را
چون شب قدر نهان در رمضان کن خود را
صاف سازيم درين صومعه ها چون خود را؟
هر که در زندگي از خاک کند مفرش را
که نمک سرمه آواز شود آتش را؟
که کمان دل تهي از تير کند ترکش را
چرخ در گوش کشد حلقه زنجيرش را