پيام مشرق اقبال لاهوري

گفتند هر چه در دلت آيد ز ما بخواه
گفتم که بي حجابي تقديرم آرزوست

ز خاک خويش طلب آتشي که پيدا نيست
تجلي دگري در خور تقاضا نيست

بيا که غلغله در شهر دلبران فکنيم
جنون زنده دلان هرزه گرد صحرا نيست

گر بخود محکم شوي سيل بلا انگيز چيست
مثل گوهر در دل دريا نشستن ميتوان

در عشق و هوسناکي داني که تفاوت چيست
آن تيشه ي فرهادي اين حيله ي پرويزي

مطرب غزلي بيتي از مرشد روم آور
تا غوطه زند جانم در آتش تبريزي

باده ي رازم و پيمانه گساري جويم
در خرابات مغان گردش جامي دارم

فرقي نه نهد عاشق در کعبه و بتخانه
اين جلوت جانانه آن خلوت جانانه

شادم که مزار من در کوي حرم بستند
راهي ز مژه کاوم از کعبه به بتخانه

هر کس نگهي دارد هر کس سخني دارد
در بزم تو مي خيزد افسانه ز افسانه

در دشت جنون من جبريل زبون صيدي
يزدان به کمند آور اي همت مردانه

دل بحق بند و گشادي ز سلاطين مطلب
که جبين بر در اين بتکده سودن نتوان

اين گنبد مينائي اين پستي و بالائي
در شد بدل عاشق با اين همه پهنائي

اي جان گرفتارم ديدي که محبت چيست
در سينه نياسائي از ديده برون آئي

صد ره بفلک برشد صدره به زمين در شد
خاقاني و فغفوري جمشيدي و دارائي

در جهان دل ما دور قمر پيدا نيست
انقلابيست ولي شام و سحر پيدا نيست

در طلبش دل تپيد دير و حرم آفريد
ما به تمناي او او بتماشاي ماست

پردگيان بي حجاب من به خودي در شدم
عشق غيورم نگر ميل تماشا گر است

شعله ي در گير زد برخس و خاشاک من
مرشد «رومي » که گفت «منزل ما کبرياست »؟

اندر رصد نشسته حکيم ستاره بين
در جستجوي سرحد ويرانه ي دل است

غافل تري ز مرد مسلمان نديده ام
دل در ميان سينه و بيگانه ي دل است

در ره عشق فلان ابن فلان چيزي نيست
يد بيضاي کليمي به سياهي بخشند

در جهان بال و پر خويش گشودن آموز
که پريدن نتوان با پر و بال دگران

خاکيم و تند سير مثال ستاره ايم
در نيلگون يمي بتلاش کناره ايم

مگذر از نغمه ي شوقم که بيابي در وي
رمز درويشي و سرمايه ي شاهنشاهي