ديوان صائب

لبي خامش تر از گوش صدف آماده مي بايد
طلبکار وصال در شهسوار معاني را

نيارد در نظر صائب جمال ماه کنعان را
نظربازي که يک ره ديد رخسار معاني را

خمار باده شب مي کند گل در سحرگاهان
قيامت مي کند تعبير خواب زندگاني را

عبث پرويز در همچشمي فرهاد مي کوشد
نگيرد زر دست افشار، جاي رنگ کاهي را

ندامت مي رسد صائب به فرياد خطاکاران
که خون در ناف گردد مشک آهوي ختايي را

ندارد گريه افسوس با اعمال بد سودي
که در جنس آب کردن، مي فزايد ناروايي را

گرفتار محبت روي آزادي نمي بيند
که موج ريگ زنجيرست بر ديوانه در صحرا

به حرص شهريان صد خانه زر برنمي آيد
ز ابرام گدايان داشت حاتم خانه در صحرا

ز ياد خيمه ليلي همان روزم سيه باشد
اگر با ديده آهو شوم همخانه در صحرا

نمي گنجد نسيم مصر در پيراهن از شادي
گريباني براي امتحان پيش صبا بگشا

شکايت نامه ما سنگ را در گريه مي آرد
مهياي گرستن شو، دگر مکتوب ما بگشا

ندارد بي قراري حاصلي غير از پشيماني
ميان خويش را چون موج در بحر بلا بگشا

اگر چه فيض بسيارست در تنهانشيني ها
يکي صد گردد از جمعيت احباب عيش ما

ندارد زآفتاب تربيت طالع بيان ما
به سيلي رنگ گرداند ثمر در بوستان ما

عزيز قدرداني نيست در مصر سخن سنجي
ندارد ورنه جنسي غير يوسف کاروان ما

ببر زين خاکدان زنهار با خود سرمه بينش
وگرنه کور هيهات است در محشر شود بينا

مقيم آستان فيض بخش عشق شو صائب
که نابينا شود گر حلقه اين در، شود بينا

خرابم مي کند بي لعل او در بزم ميخواران
تکلف کردن ساقي، تواضع کردن مينا

دلم گلگل شکفت از التفات لعل سيرابش
شراب کهنه جان تازه آرد در تن مينا

گوارا مي شود روز سياه از آتشين رويان
که رقص شادماني مي کند پروانه در شبها

نگردد خواب گرد ديده خونبار عاشق را
که از مي گرم گردد ديده پيمانه در شبها

ندارد خواب با پاي نگارآلود، بوي گل
به گرد باغ سيري کن سبکروحانه در شبها

مبادا آه کم فرصت به دامانت درآويزد
ز خلوت برميا زنهار بي باکانه در شبها

شراب تلخ دارد عيش شيرين در قفا صائب
مگردان رو ترش از باده تلخ نصيحت ها

دل عارف غبارآلوده کثرت نمي گردد
نيندازد خلل در وحدت آيينه صورت ها

نگنجد در قبا عاشق، وگرنه از براي ما
مهيا کرده اند از اطلس افلاک خلعت ها

ادب بند زبان عرض مطلب مي شود صائب
وگرنه خامه ما در گره دارد شکايت ها

اگر داري طمع کز بي نيازان جهان گردي
مشو در پرده شب غافل از دريوزه دلها

به غفلت مگذران زنهار ايام جواني را
که دارد تير غافل در کمين، غافل چريدن ها

نمي گردد چو خون مرده از من نشتري رنگين
نيفتد هيچ کافر در طلسم آرميدن ها!

نگردد آب تا صائب دلت از داغ نوميدي
نخواهي ديد روي گوهر ناياب در دريا

گوارا مي کند مشرب به خود ناسازگاران را
بود ماهي گل بي خار در پيراهن دريا

ندارد تربيت تأثير در دلهاي ظلماني
که عنبر را نسازد پخته جوش سينه دريا

در خرابات چه حاجت به مناجات من است
دست برداشته دايم به دعا تاک آنجا

در محبت لب خشک و مژه تر باب است
هيزم تر نفروشند ز مسواک آنجا

باد در دست برون مي روم از صحرايي
که بود برق، شکار خس و خاشاک آنجا

سفري با نفس سوخته دارم در پيش
که حساب نفس صبح شود پاک آنجا

وصل، از حيرت سرشار، جدايي شده است
در دل بحر، گهر طالب آب است اينجا

در ته گرد يتيمي گهري پنهان هست
پرده گنج بود هر که خراب است اينجا

مي شود دشمن سرکش به تحمل مغلوب
خاک در کشتن آتش به از آب است اينجا

قدر اگر مي طلبي بر در بيرنگي زن
که گهر، خوار به اندازه رنگ است اينجا

کيست صائب سبک از دشت علايق گذرد؟
دامن ريگ روان در ته سنگ است اينجا

از سفر کردن ظاهر، نشود کار تمام
هر که در خويش سفر کرد تمام است اينجا

تلخکامي نبود در شکرستان وصال
نامه آور نگه و بوسه پيام است اينجا

در غم آباد فلک رخنه آزادي نيست
چشم تا کار کند حلقه دام است اينجا

تا در آتشکده دل نگدازي صائب
دعوي پختگي انديشه خام است اينجا

خامشي را نبود راه در آن خلوت خاص
پشت آيينه هم از پرده دران است اينجا

در سراپرده امکان نبود رنگ بقا
هر چه جز پرتو ماه است، کتان است اينجا

سفر مردم آگاه ز خود بيرون است
هدف تير در آغوش کمان است اينجا

نيست در دامن صحراي جنون موج سراب
دست بر هر چه زني رشته جان است اينجا