پيام مشرق اقبال لاهوري

ساخته ي خويش را، در شکنم ريز ريز
تا ز غبار کهن، پيکر نو آورم

گر چه فسونش مرا برد ز راه صواب
از غلطم در گذر عذر گناهم پذير

آسوده و سيارم، اين طرفه تماشابين
در باده ي امروزم، کيفيت فردا بين

گمان مبر که بپايان رسيد کار مغان
هزار باده ي ناخورده در رگ تاک است

شنيدم کوکبي با کوکبي گفت
که در بحريم و پيدا ساحلي نيست

جواني اصيلي که در روز جنگ
برد مردمک را ز چشم پلنگ

شنيدم شبي در کتب خانه ي من
به پروانه مي گفت کرم کتابي

نکو گفت پروانه ي نيم سوزي
که اين نکته را در کتابي نيابي

سوزم ربود و گفت يکي در برم بايست
ليکن دل ستم زده ي من نيارميد

صداي ماهي آمد از ته بحر
که چيزي هست و هم در پيچ و تاب است

تماشاي شام و سحر ديده ئي
چمن ديده ئي دشت و در ديده ئي

ز موج سبک سير من زاده ئي
ز من زاده ئي در من افتاده ئي

بياساي در خلوت سينه ام
چو جوهر درخش اندر آئينه ام

گهر شو در آغوش قلزم بزي
فروزان تر از ماه و انجم بزي

نوا هاي مرغ بلند آشياني
در آميخت با نغمه ي جويباري

تو گوئي که يزدان بهشت برين را
نهاد است در دامن کوهساري

داراي نهنگان خروشنده تر از ميغ
در سينه ي او ديده و ناديده بلاهاست

به بحر رفتم و گفتم به موج بيتابي
هميشه در طلب استي چه مشکلي داري؟

هزار لولوي لالاست در گريبانت
درون سينه چو من گوهر دلي داري؟

شدم بحضرت يزدان گذشتم از مه و مهر
که در جهان تو يک ذره آشنايم نيست

نم در رگ ايام ز اشگ سحر ماست
اين زير و زبر چيست فريب نظر ماست

در پيرهن شاهد گل سوزن خار است
خار است وليکن زنديمان نگار است

از عشق نزار است، در پهلوي يار است، اين هم ز بهار است

غزالي با غزالي درد دل گفت
ازين پس در حرم گيرم کنامي

بصحرا صيد بندان در کمين اند
بکام آهوان صبجي نه شامي