ديوان صائب

کيست گردون تا تواند هم نبرد ما شدن؟
زهره شيران فشاند آب در ميدان ما

عيب، صائب مي شود در چشم پاک ما هنر
ديو را يوسف نمايد پله ميزان ما

سرخ رو مي گردد از ريزش کف احسان ما
چون خزان در برگريزان است گلريزان ما

غنچه دلگير ما را باغ ها در پرده هست
مي کند يوسف تلاش گوشه زندان ما

گوهر شهوار، گردد مهره گل در صدف
گر بشويد بحر از گرد گنه دامان ما

ما چنين گر واله رخسار او خواهيم شد
بستگي در خواب بيند ديده حيران ما

خون ما روي زمين را شستشويي مي دهد
در تنور خاک چون پنهان شود طوفان ما؟

بازي عشرت مخور از خنده ما همچو برق
گريه ها در پرده دارد چهره خندان ما

گر چه ما در باددستي چون حباب افسانه ايم
ديده دريا بود بر کاسه وارون ما

با کمال نازکي افکار ما بي مغز نيست
هر حبابي کشتي نوحي است در جيحون ما

در رياض آفرينش چون دو سرو توأمند
حسن روزافزون يار و عشق روزافزون ما

سينه بي کينه ما را گشاد ديگرست
برق را سوزد نفس چون لاله در هامون ما

درنمي آيد به چشم از لاغري مجنون ما
محمل ليلي بود سرگشته در هامون ما

سبحه ذکر ملايک از نظام افتاده است
بس که پيچيده است در گوش فلک غوغاي ما

چون بساط سبزه زير پاي سرو افتاده است
آسمان در زير پاي همت والاي ما

ريخت شور حشر در پيمانه عالم نمک
مي زند جوش سيه مستي همان صهباي ما

ناله جغدست در گوشش نواي عندليب
هر که صائب آشنا گردد به گفت و گوي ما

زخم پنهانم اگر بيرون دهد خونابها
رنگ خون پيدا کند در صلب گوهر آبها

در وصال بحر، بي شوق رسا نتوان رسيد
خرج راه از نرم رفتاري شود سيلابها

دولت بيدار اگر يک چند بي خوابي کشيد
کرد در ايام بخت ما قضاي خوابها

هر سبکدستي نيارد نغمه از ما واکشيد
در شکست خويش مي کوشند اين مضرابها

عقل معذورست در سرگشتگي زير فلک
چون برآيد مشت خاشاکي ازين گرداب ها؟

اهل تقوي هر سحر در قلزم خون مي کشند
همچو صبح از دستبرد غمزه ات دستارها

کمترين بازي درين ميدان بود سر باختن
در کف طفلان چو چوگان است اينجا دارها

خاکساران غافل از احوال عالم نيستند
در بغل آيينه ها دارند اين ديوارها

اي زبون در حلقه زنجير زلفت شيرها
سر به صحرا داده چشم خوشت نخجيرها

با تهيدستان مدارا کن به شکر اين که هست
گرد دامان ترا در آستين اکسيرها

از سر تعميرم اي خضر مروت در گذر
برنمي دارد مرا از خاک، اين تعميرها

موشکافان سر فرو بردند در جيب عدم
پر گره چون رشته تب، رشته تقريرها

من کيم صائب که دست از آستين بيرون کنم؟
در بياباني که ناخن مي گذارد شيرها

در تلاش جستجويت سر به هم آورده اند
مقطع انجام ها و مطلع آغازها

در زمين بوس جلالت، طايران قدس را
آه خون آلود گردد رشته پروازها

يک دل بيدار در نه پرده افلاک نيست
پرده خواب است گويا پرده اين سازها

دل که از نقش تمنا در جواني ساده بود
شد ز پيري عنکبوت رشته آمال ها

بي گناهان در غضب حد گنهکاران خورند
مي زنند از خشم، شيران بر زمين دنبال ها

کاروان اشک ما را آتشي در کار نيست
آتش اين کاروان است آتشين پر گاله ها

صحبت نيکان بود اکسير ناقص طينتان
مي شود ياقوت در پيمانه گل، ژاله ها

ديده مورست صحرا چون لطيف افتاد حسن
در دل هر ذره دارد مهر وحدت خانه ها

نيست در طينت جدايي عاشق و معشوق را
شمع بتوان ريخت از خاکستر پروانه ها

خال را در دلربايي نسبتي با زلف نيست
داغ دارد دام را گيرايي اين دانه ها

رحم در دوران دولت از زبردستان مجو
متصل زور آورد بر سنگ زيرين آسيا

نيست در عقل متين دست تصرف باده را
دانه را سازد سفيد از آب رنگين آسيا

در بهاران از چمن اي باغبان بيرون ميا
تا گلي دربار هست از گلستان بيرون ميا

اتفاق رهروان با هم دعاي جوشن است
در بيابان طلب از کاروان بيرون ميا

قطره در انديشه دريا چو باشد واصل است
هر کجا باشي ز فکر دلستان بيرون ميا

نيست حق تربيت صائب فرامش کردني
در برومندي ز فکر باغبان بيرون ميا

کسي کز سايه اش اينجا نياسود آتشين مغزي
کجا در سايه طوبي تواند واکشيد آنجا؟

رواجي نيست در محشر عبادات ريايي را
به سيم قلب نتوان ماه کنعان را خريد آنجا

ز خامي در قيامت طعمه آتش نسازندت
ز شوق آن لب ميگون اگر گردي کباب اينجا

ترا سازند فردا خوابگاه از سايه طوبي
ز بيداري نمک ريزي اگر در چشم خواب اينجا