ديوان صائب

دل نگيرد يک نفس در سينه گرمم قرار
تابه تفسيده از خود دور سازد دانه را

هست زور مي کليد خانگي اين قفل را
از برون گر محتسب بندد در ميخانه را

بي سخن، در کوزه لب بسته دارد خامشي
گر شراب بي خماري هست اين ميخانه را

عاشقان را وصل در سرگشتگي باشد که شمع
مرکز پرگار بال و پر شود پروانه را

کعبه را ده روز در سالي بود هنگامه گرم
موسم خاصي نباشد زاير بتخانه را

روي در عشق حقيقي از مجاز آورده ايم
شسته ايم از لوح خاطر ابجد طفلانه را

در سواد شهر، مجنون سير صحرا مي کند
نيست با لفظ آشنايي معني بيگانه را

گر نيايد بر سر انصاف صائب محتسب
مي گشايد زور مي آخر در ميخانه را

عشق سازد حسن عالمسوز را در خون دلير
ذوالفقار شمع باشد بال و پر پروانه را

مي شود در ساغر مخمور، مي آب حيات
عاشقان دانند قدر جلوه مستانه را

در سوادشهر، سودا همچو خون مرده است
دامن صحراست باغ دلگشا ديوانه را

سنگ مي بارد ز وحشت از در و ديوار شهر
دامن صحرا بود دارالامان ديوانه را

هيچ عضوي بي بصيرت نيست در ملک وجود
ورنه چون پهلو شناسد بستر بيگانه را؟

در سحر زنهار بي اشک پشيماني مباش
مي کند اين سرزمين پاک، گوهر دانه را

همتي اي کعبه در کار من ديوانه کن
تا مگر شايسته گردم خدمت بتخانه را

گر نباشد شمع در مد نظر پروانه را
خانه روشن مي کند سوز جگر پروانه را

گرد يار ديگران گشتن ز آزادي است دور
ورنه مي کرديم خونها در جگر پروانه را

عشق سازد در نظرها حسن را صاحب شکوه
ذوالفقار شمع باشد بال و پر پروانه را

بي قراري هاي دل افزود در ايام خط
کرد شمع صبحگاهي گرمتر پروانه را

در تلاش سوختن چندين چه مي سوزد نفس؟
پرده بيگانگي گر نيست پر پروانه را

جرأت عاشق شود در روزگار خط زياد
ظلمت شب مي کند صاحب جگر پروانه را

جامه کعبه است دود آتش پرستان را به چشم
سنبلستاني است شبها در نظر پروانه را

گرد دل صائب نگردد سير باغ جنتش
آتشين رويي چو باشد در نظر پروانه را

کوکب سعدي بود از هر شرر پروانه را
اختري پيوسته باشد در گذر پروانه را

من ندارم اختري در هفت گردون، ورنه هست
اختري از هر شرر پيش نظر پروانه را

چون سياوش سالم از درياي آتش بگذرد
مرکب ني گر بود در زير ران ديوانه را

مي توان در سينه روشن ضميران روي ديد
آب مي سازد فروغ اين گهر گنجينه را

در غم فردا سرآمد شادي امروز ما
ياد شنبه تلخ بر طفلان کند آدينه را

هيچ سيل خانه پردازي چو گرد کينه نيست
در درون خانه باشد خصم، صاحب کينه را

از نمد، آيينه صائب در حصار آهن است
صوفيان دانند قدر خرقه پشمينه را

نسبت يکرنگي طوطي است باغ دلگشا
نيست از زنگار در خاطر غبار آيينه را

آن که چشمم مي پرد در آرزوي ديدنش
چشم نامحرم شمارد از حيا آيينه را

فکر آب و نان نگردد در دل حيران عشق
نعمت ديدار مي باشد غذا آيينه را

حسن روزافزون او در هر تماشا کردني
نشأه حيرت دو بالا مي کند آيينه را

اشتياق گردسر گرديدنت، بي اختيار
در کف مشاطه شهپر مي کند آيينه را

نعمت ديدار يوسف را نيارد در نظر
گر چنين رويش توانگر مي کند آيينه را

کيست تا آرايد او را، کز حجاب عارضش
در بغل مشاطه پنهان مي کند آيينه را

عشق بي تاب است، ورنه طوطي گستاخ ما
همچو موم سبز دارد در کنار آيينه را

ديده روشن ضميران جلوه گاه عبرت است
هيچ نقشي نيست در دل پايدار آيينه را

اهل صورت از نزاکت هاي معني غافلند
ره مده در خلوت خود زينهار آيينه را

شوق ديدار تو مي بخشد نظر آيينه را
مي دهد در بيضه فولاد پر آيينه را

جوهر آسوده را شوق تماشاي رخت
خارخار عشق سازد در جگر آيينه را

کوته انديشند صائب مردم خودبين دهر
ورنه صد تيغ است در زير سپر آيينه را

در نظرها مي کند شيرين تر از تنگ شکر
کلک صائب از حديث شکرين آيينه را

با کمال بي قراري دلنشين افتاده ايم
در کف آيينه لنگر مي کند سيماب ما

استخوان در پيکر ما توتيا خواهد شدن
گر چنين گردد گران صائب ز غفلت خواب ما

غير تسليم و رضا در وحشت آباد جهان
کيست ديگر تا کند مکروه را مرغوب ما؟

دامن صحرا ز اشک آهوان شد لاله زار
روي در حي کرد تا مجنون صحراگرد ما

صائب از بالين ما دشمن چسان خوشدل رود؟
سنگ را در گريه آرد ناله بيمار ما

در حوادث طاقت ما را شکيب ديگرست
مي کند پهلو تهي سيلاب از ديوار ما