زبور عجم اقبال لاهوري

دلم افسرده تر در صحبت گل
گريزد اين غزال از مرغزاران

ز چشمم اشگ چون شبنم فرو ريخت
که من هم خاکم و در رهگذارم

شوقم فزون تراز بي حجابي
بينم نه بينم در پيچ و تابم

بجلال تو که در دل دگر آرزو ندارم
بجز اين دعا که بخشي به کبوتران عقابي

نگردد زندگاني خسته از کار جهان گيري
جهاني در گره بستم جهاني ديگري پيش است

تلخي که فرو ريزد گردون بسفال من
در کام کهن رندي آنهم شکرين بادا

در کنار آئي خزان ما زند رنگ بهار
ور نيائي فرودين افسرده تر گردد زدي

در تيره خاک او تب و تاب حيات نيست
جولان موج را نگران از کنار جوست

بت خانه و حرم همه افسرده آتشي
پير مغان شراب هوا خورده در سبوست

ذوق حضور در جهان رسم صنم گري نهاد
عشق فريب مي دهد جان اميدوار را

بضميرت آرميدم تو بجوش خود نمائي
بکنار برفکندي در آبدار خود را

کجا نوري که غير از قاصدي چيزي نميداند
کجا خاکي که در آغوش دارد آسماني را

نفس شمار به پيچاک روزگار خوديم
مثال بحر خروشيم و در کنار خوديم

ز جوهري که نهان است در طبيعت ما
مپرس صيرفيان را که ما عيار خوديم

گشاي پرده ز تقدير آدم خاکي
که ما به رهگذر تو در انتظار خوديم

تو نداني که نگاهي سر راهي چه کند
در حضور تو دعا گفته براه آمده ايم

اي خداي مهر و مه خاک پريشاني نگر
ذره ئي در خود فرو پيچد بياباني نگر

چه جلوه هاست که ديدند در کف خاکي
قفا بجانت افلاک سوي ما نگرند

مرا ز لذت پرواز آشنا کردند
تو در فضاي چمن آشيانه مي خواهي

جنون نداري و هوئي فکنده ئي در شهر
سبو شکستي و بزم شبانه مي خواهي

من از هلال و چليپا دگر نينديشم
که فتنه ي دگري در ضمير ايام است

خوشا کسي که فرو رفت در ضمير وجود
سخن مثال گهر بر کشيد و آسان گفت

برون ز انجمني در ميان انجمني
بخلوت اندولي آنچنان که با همه اند

بقصد صيد پلنگ از چمن سرا برخيز
بکوه رخت گشا خيمه در بيابان کش

عمرها در کعبه و بتخانه مي نالد حيات
تاز بزم عشق يک داناي راز آيد برون