اسرار و رموز اقبال لاهوري

چون بدريا در رود گوهر شود
جوهرش تابنده چون اختر شود

زير و بم را گوش او در گير نيست
نغمه اش جز شورش زنجير نيست

فکر خامش در هواي روزگار
پر گشا مانند باز نو شکار

گر چه هر دم کاهد افزايد گلش
«من همانستم که بودم » در دلش

ملت نو زاده مثل طفلک است
طفلکي کو در کنار مامک است

بسته با امروز او فرداش نيست
حلقه هاي روز و شب در پاش نيست

وه چه ساز جان نگار و دلپذير
نغمه هاي رفته در تارش اسير

از امومت پخته تر تعمير ما
در خط سيماي او تقدير ما

در نواي زندگي سوز از حسين
اهل حق حريت آموز از حسين

نوري و هم آتشي فرما نبرش
گم رضايش در رضاي شوهرش

اي امين نعمت آئين حق
در نفسهاي تو سوز دين حق

گفت تا کي در هوس گردي اسير
آب و تاب از سوره ي اخلاص گير

رنگ او برکن مثال او شوي
در جهان عکس جمال او شوي

وارهان ناميده را از نامها
ساز با خم در گذر از جامها

چون علي در ساز با نان شعير
گردن مرحب شکن خيبر بگير

راه دشوار است سامان کم بگير
در جهان ازاد زي آزاد مير

تا تواني کيميا شو گل مشو
در جهان منعم شو و سائل مشو

خود بخود گردد در ميخانه باز
بر تهي پيمانگان بي نياز

لعل تا کي پرده بند اندر يمن
خيز و در دار الخلافت خيمه زن

بهره ئي خواهي اگر از علم دين
در ميان حلقه ي درسم نشين

عقل تو زنجيري افکار غير
در گلوي تو نفس از تار غير

زندگاني مثل انجم تا کجا
هستي خود در سحر گم تا کجا

آفتاب استي يکي در خود نگر
از نجوم ديگران تا بي مخر

بر دل خود نقش غير انداختي
خاک بردي کيميا در باختي

چون نظر در پرده هاي خويش باش
مي پر و اما بجاي خويش باش