167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان سنايي
زرق چون سازند بي افلاس در کوي شمار
در پستي آب کي بدي و در هوا بخار
آتش زده در نفس شک و نقش اگر بر
همچنان بيند چون ديده در آيينه صور
در شود در شکم ابر هوا قطره مطر
در همه عالم امروز چو من نيست دگر
مي نديدم در جهان پيري ازو آزاده تر
در مزاج اختران گه نفع باشد گاه ضر
يک در تو در دو دانه گوهر
زندگاني کاشتي مرگ آمدي در وقت بر
در نگر در پيشتر تا بيشتر يابي خطر
پيش اندازه صدقش به کمان آيد تير
در جهان دل نبيني چشم جان هرگز قرير
چاشتگه خود را مکن در خدمت دوني حقير
در زمان همچون کمان کوژي پذيرد جرم تير
نيست اندر باديه هجران به از خوفت خفير
اندرين صنعت ندارم در همه عالم نظير
در رود آخر بود مرتازيان را ماه تير
در گلستان مگرد و در آتش قرار گير
چو خوي و خلق تو گيرد فرو خورد خاراش
کسي که کلک تو کردست در جهان رسواش
بحرها هست در غدير مباش
پس در آن کوي خير خير مباش
گفت بگذار و در زحير مباش
همچو نامردان گريبان خشک و تر دامن مباش
در ميان خيره رايان همچو تن الکن مباش
در جهان تيره اي بي باده روشن مباش
وز کريميست در نهاد تو هنگ
خوشدلي در مزاج مردم زنگ
گاه نالان چو در نبرد تو چنگ
گاه در خون چو تيغت اندر جنگ
و آنچه در پيش شهنشاه نمودي از جنگ
صفات عزت او باقيست در آزال
ز عين قدرت آرد هزار نهر زلال
نفس را در سم اسب روح کن قطع المنال
چون مجتمع النوري ست در کل منازل
در ششدره مهره اي در اندازم
در بهر نهم و بشرط بنوازم
در چنان انجمني پرده ز رازت ندرانم
درد چون از علم زايد جهل را بر در نهيم
در به روي خرد فراز کنيم
در جهان بي جهان نماز کنيم
چشم زخم نيستي در هستي ما در رسان
نه در کوي ضلالت بود چندين روزها عثمان
مگر از زحمت اسبت برمند اين گذران
پاي برداريم از سيرت نيکو نظران
در دو چشمش ز جنسها يرقان
جمال ماند در وي او همي حيران
هميشه تا نبود جان زر بجز در کان
خويشتن در تنگناي نفس انسان داشتن