اسرار و رموز اقبال لاهوري

مصر هم در امتحان ناکام ماند
استخوان او ته اهرام ماند

در جهان بانگ اذان بودست و هست
ملت اسلاميان بودست و هست

در گلوي ما نفس موج هواست
چون هوا پا بند ني گردد نواست

رخت خواب افکنده در زير نخيل
صبحدم بيدار از بانگ بر رحيل

دشت سير از بام و در ناآشنا
هرزه گردد از حضرنا آشنا

قطع کردي امر خود را در زبر
جاده پيماي الي شي ء نکر

در خزان اي بي نصيب از برگ و بار
از شجر مگسل باميد بهار

شايد از سيل قهستان برخوري
به ز در آغوش طوفان پروري

خون گران سير است در رگهاي او
سنگ صد دهلير و يک سيماي او

اي پريشان محفل ديرينه ات
مرد شمع زندگي در سينه ات

چون گهر در رشته ي او سفته شو
ورنه مانند غبار آشفته شو

چون کسي گردد مزاحم بي سبب
با مسلمان در اداي مستحب

نيست ميش ناتواني لاغري
در خور سر پنجه ي شير نري

از عمل آهن عصب مي سازدت
جاي خوبي در جهان اندازدت

پاي تا در وادي بطحا گرفت
تربيت از گرمي صحرا گرفت

قلب را زين حرف حق گردان قوي
با عرب در ساز تا مسلم شوي

بر لبش آهي جگر تابي رسيد
در ميان سينه ي او دل تپيد

کوکبي در چشم او گرديد و ريخت
بر سر مژگان دمي تابيد و ريخت

هم شهيداني که دين را حجت اند
مثل انجم در فضاي ملت اند

در ملامت نرم گفتار آن کريم
من رهين خجلت و اميد و بيم

مرشد رومي چه خوش فرموده است
آنکه يم در قطره اش آسوده است

فطرت مسلم سرا پا شفقت است
در جهان دست و زبانش رحمت است

بلبل استي در چمن پرواز کن
نغمه ئي با هم نوايان ساز کن

قطره ي آبي گر از نيسان بري
در فضاي بوستانش پروري

تا مثال شبنم از فيض بهار
غنچه ي تنگش بگيرد در کنار