اسرار و رموز اقبال لاهوري

گر نباشد سوز حق در ساز فکر
نيست ممکن اين چنين انداز فکر

اصل ملت در وطن ديدن که چه
باد و آب و گل پرستيدن که

خفته با غم در ته يک چادر است
غم رگ جان را مثال نشتر است

اي که در زندان غم باشي اسير
از نبي تعليم لاتحزن بگير

از رضا مسلم مثال کوکب است
در ره هستي تبسم بر لب است

تخم او چون در گلت خود را نشاند
زندگي از خودنمائي باز ماند

بيم چون بند است اندر پاي ما
ورنه صد سيل است در درياي ما

هر که رمز مصطفي فهميده است
شرک را در خوف مضمر ديده است

سر حق تير از لب سوفار گفت
تيغ را در گرمي پيکار گفت

گر نباشد در ميان قلب سليم
فارغ از انديشه هاي يأس و بيم

در ميان کار زار کفر و دين
ترکش ما را خدنگ آخرين

شمع دل در سينه ها روشن نبود
ملت ما از فساد ايمن نبود

برق تيغش خرمن الحاد سوخت
شمع دين در محفل ما برفروخت

شاه رمز آگاه شد محو نماز
خيمه بر زد در حقيقت از مجاز

خويش را در باز و خود را باز گير
دام گستر از نياز و ناز گير

آن خداي لم يزل را آيتي
داشت در دل آرزوي ملتي

حق تعالي پيکر ما آفريد
وز رسالت در تن ما جان دميد

از رسالت در جهان تکوين ما
از رسالت دين ما آئين ما

بود انسان در جهان انسان پرست
ناکس و نابود مند و زير دست

سطوت کسري و قيصر رهزنش
بندها در دست و پا و گردنش

در کليسا اسقف رضوان فروش
بهر اين صيد زبون دامي بدوش

عصر نو کاين صد چراغ آورده است
چشم در آغوش او وا کرده است

بوعبيد آن سيد فوج حجاز
در وغا عزمش ز لشکر بي نياز

بود معماري ز اقليم خجند
در فن تعمير نام او بلند

قاضي عادل بدندان خسته لب
کرد شه را در حضور خود طلب