اسرار و رموز اقبال لاهوري

رمز سوز آموز از پروانه ئي
در شرر تعمير کن کاشانه ئي

بر در ساقي جبين فرسود او
قصه ي مغ زادگان پيمود او

سخت کوشم مثل خنجر در جهان
آب خود مي گيرم از سنگ گران

عشق تا طرح فغان در سينه ريخت
آتش او از دلم آئينه ريخت

در سکوت نيم شب نالان بدم
عالم اندر خواب و من گريان بدم

سوختن چون لاله پيهم تا کجا
از سحر در يوز شبنم تا کجا

اشک خود بر خويش ميريزيم چو شمع
باشب يلدا در آويزيم چو شمع

چون مرا صبح ازل حق آفريد
ناله در ابريشم عودم تپيد

عشق را داغي مثال لاله بس
در گريبانش گل يک ناله بس

در دلش ذوق نمو از ملت است
احتساب کار او از ملت است

در زبان قوم گويا مي شود
بر ره اسلاف پويا مي شود

هر که آب از زمزم ملت نخورد
شعله هاي نغمه در عودش فسرد

چون ز خلوت خويش را بيرون دهد
پاي در هنگامه ي جلوت نهد

در جماعت خود شکن گردد خودي
تا ز گلبرگي چمن گردد خودي

از چه رو بر بسته ربط مردم است
رشته ي اين داستان سر در گم است

در جماعت فرد را بينيم ما
از چمن او را چو گل چينيم ما

مردمان خو گر بيک ديگر شوند
سفته در يک رشته چون گوهر شوند

جان او از سخت کوشي رم زند
پنجه در دامان فطرت کم زند

يک شرر مي افکند اندر دلش
شعله ي در گير مي گردد گلش

در جهان کيف و کم گرديد عقل
پي به منزل برد از توحيد عقل

در ره حق تيزتر گردد تکش
گرم تر از برق خون اندر رگش

آب دلها در ميان سينه ها
سوز او بگداخت اين آئينه ها

شعله اش چون لاله در رگهاي ما
نيست غير از داغ او کالاي ما

قوم را انديشه ها بايد يکي
در ضميرش مدعا بايد يکي

جذبه بايد در سرشت او يکي
هم عيار خوب و زشت او يکي