اسرار و رموز اقبال لاهوري

در صراط زندگي از پا فتاد
بر گلوي خويشتن خنجر نهاد

فطرتش از سوز عشق آزاد ماند
در جهان جستجو نا شاد ماند

اين مي ديرينه در ميناش نيست
شور يارب، قسمت شبهاش نيست

شيخ در عشق بتان اسلام باخت
رشته ي تسبيح از زنار ساخت

در کف موسي همين شمشير بود
کار او بالاتر از تدبير بود

اي اسير دوش و فردا درنگر
در دل خود عالم ديگر نگر

در گل خود تخم ظلمت کاشتي
وقت را مثل خطي پنداشتي

تا کجا در روز و شب باشي اسير
رمز وقت از لي مع اله يادگير

نکته ئي مي گويمت روشن چو در
تا شناسي امتياز عبد و حر

رفته و آينده در موجود او
ديرها آسوده اندر زود او

آمد از صوت و صدا پاک اين سخن
در نمي آيد به ادراک اين سخن

نغمه ي خاموش دارد ساز وقت
غوطه در دل زن که بيني راز وقت

تخم دين در کشت دلها کاشتيم
پرده از رخسار حق برداشتيم

اي مي ديرينه در ميناي تو
شيشه آب از گرمي صهباي تو

در نگاه تو زيان کاريم ما
کهنه پنداريم ما، خواريم ما

در دل حق سر مکنونيم ما
وارث موسي و هارونيم ما

ما پريشان در جهان چون اختريم
همدم و بيگانه از يکديگريم

کارمش در باغ و رويد آتشي
از قباي لاله شويد آتشي

در جهان يارب نديم من کجاست
نخل سينايم کليم من کجاست

ظالمم بر خود ستم ها کرده ام
شعله ئي را در بغل پرورده ام

شعله ئي غارت گر سامان هوش
آتشي افکنده در دامان هوش

موج در بحر است هم پهلوي موج
هست با همدم تپيدن خوي موج

هست در هر گوشه ي ويرانه رقص
ميکند ديوانه با ديوانه رقص

گر چه تو در ذات خود يکتاستي
عالمي از بهر خويش آراستي

تا بجان او سپارم هوي خويش
باز بينم در دل او روي خويش