اسرار و رموز اقبال لاهوري

حسرت اندر سينه اش آباد گشت
در گلوي او نوا فرياد گشت

مرغ مضطر زير کاخ گل رسيد
در دهانش قطره ي شبنم چکيد

گفت با الماس در معدن زغال
اي امين جلوه هاي لا زوال

همدميم و هست و بود ما يکيست
در جهان اصل وجود ما يکيست

تا به پيرامون خود در جنگ شد
پخته از پيکار مثل سنگ شد

در بنارس برهمندي محترم
سر فرو اندر يم بود و عدم

مدتي ميناي او در خون نشست
ساقي حکمت بجامش مي نه بست

در رياض علم و دانش دام چيد
چشم دامش طاير معني نديد

آب زد در دامن کهسار چنگ
گفت روزي با هماله رود گنگ

همچو گل در گلستان خود دار شو
بهر نشر بو پي گلچين مرو

قرنها بگذشت و من پا در گلم
تو گمان داري که دور از منزلم

هستي تو بي نشان در قلزم است
ذره وي من سجده گاه انجم است

«در درونم سنگ و اندر سنگ نار
آب را بر نار من نبود گذار»

قطره ئي؟ خود را بپاي خود مريز
در طلاطم کوش و با قلزم ستيز

در رضايش مرضي حق گم شود
«اين سخن کي باور مردم شود»

در قباي خسروي درويش زي
ديده بيدار و خدا انديش زي

غوطه ها زد در خوي محنت تنم
تا گره زد درهمي را دامنم

گفت شيخ اين زر حق سلطان ماست
آنکه در پيراهن شاهي گداست

هر که خنجر بهر غير اله کشيد
تيغ او در سينه ي او آرميد

غوطه در خود صورت گوهر زدن
پس ز خلوت گاه خود سر بر زدن

اي که باشي در پي کسب علوم
با تو ميگويم پيام پير روم

چون ز بند آفل ابراهيم رست
در ميان شعله ها نيکو نشست

علم حق را در قفا انداختي
بهر ناني نقد دين درباختي

گرم رو در جستجوي سرمه ئي
واقف از چشم سياه خود نه ئي

سنگ اسود از در بتخانه خواه
نافه ي مشک از سگ ديوانه خواه