اسرار و رموز اقبال لاهوري

نايب حق در جهان بودن خوش است
بر عناصر حکمران بودن خوشست

از رموز جزو و کل آگه بود
در جهان قائم بامر اله بود

خيمه چون در وسعت عالم زند
اين بساط کهنه را بر هم زند

فطرتش معمور و مي خواهد نمود
عالمي ديگر بيارد در وجود

از قم او خيزد اندر گور تن
مرده جانها چون صنوبر در چمن

خفته در خاکستر امروز ما
شعله ي فرداي عالم سوز ما

غنچه ي ما گلستان در دامن است
چشم ما از صبح فردا روشن است

رونق هنگامه ي ايجاد شو
در سواد ديده ها آباد شو

باز در عالم بيار ايام صلح
جنگجويان را بده پيغام صلح

از ولاي دودمانش زنده ام
در جهان مثل گهر تابنده ام

نرگسم وارفته ي نظاره ام
در خيابانش چو بو آواره ام

خاکم و از مهر او آئينه ام
مي توان ديدن نوا در سينه ام

خاک تاريکي که نام او تن است
عقل از بيداد او در شيون است

هر که در آفاق گردد بوتراب
باز گرداند ز مغرب آفتاب

خيز و خلاق جهان تازه شو
شعله در بر کن خليل آوازه شو

عفو بيجا سردي خون حيات
سکته ئي در بيت موزون حيات

هر که در قعر مذلت مانده است
ناتواني را قناعت خوانده است

هوشيار! اي صاحب عقل سليم
در کمينها مي نشيند اين غنيم

گاه او مستور در مجبوري است
گاه پنهان درته معذوري است

داستاني از کمالش سر کنم
گلشني در غنچه ئي مضمر کنم

پير دانائي که در ذاتش جمال
بسته پيمان محبت با جلال

در خودي کن صورت يوسف مقام
از اسيري تا شهنشاهي خرام

«خوشتر آن باشد که سر دلبران
گفته آيد در حديث ديگران »

طايري از تشنگي بيتاب بود
در تن او دم مثال موج دود

ريزه ي الماس در گلزار ديد
تشنگي نظاره ي آب آفريد