ديوان ابوسعيد ابوالخير

فيلسوفي گفت: اندر جانب هندوستان
حکمتي ديدم نوشته بر در بت خانه اي

اسرار و رموز اقبال لاهوري

در چمن جز دانه اي اشکم نکشت
تار افغانم بپود باغ رشت

در جهان خورشيد نوزائيده ام
رسم و آئين فلک ناديده ام

در نمي گنجد بجو عمان من
بحرها بايد پي طوفان من

غنچه کز باليدگي گلشن نشد
در خور ابر بهار من نشد

برقها خوابيده در جان من است
کوه و صحرا باب جولان من است

پنجه کن با بحرم ار صحراستي
برق من در گير اگر سيناستي

هيچکس رازي که من گويم نگفت
همچو فکر من در معني نه سفت

ساقيا برخيز و مي در جام کن
محو از دل کاوش ايام کن

خيز و در جامم شراب ناب ريز
بر شب انديشه ام مهتاب ريز

چشم اهل ذوق را مردم شوم
چون صدا در گوش عالم گم شوم

قيمت جنس سخن بالا کنم
آب چشم خويش در کالا کنم

در گره هنگامه داري چون سپند
محمل خود بر سر آتش به بند

حرکت اعصاب گردون ديده ام
در رک مه گردش خون ديده ام

ملتي در باغ وراع آوازه اش
آتش دلها سرود تازه اش

خامه ام از همت فکر بلند
راز اين نه پرده در صحرا فکند

گر چه هندي در عذوبت شکر است
طرز گفتار دري شيرين تر است

پارسي از رفعت انديشه ام
در خورد با فطرت انديشه ام

در جهان تخم خصومت کاشت است
خويشتن را غير خود پنداشت است

شعله ي خود در شرر تقسيم کرد
جز پرستي عقل را تعليم کرد

وانمودن خويشرا خوي خودي است
خفته در هر ذره نيروي خودي است

موج تا موج است در آغوش بحر
مي کند خود را سوار دوش بحر

آرزو را در دل خود زنده دار
تا نگردد مشت خاک تو مزار

از تمنا رقص دل در سينه ها
سينه ها از تاب او آئينه ها

زندگي مرکب چو در جنگاه باخت
ببر حفظ خويش اين آلات ساخت