ديوان خاقاني

مرغان بر در به پاي عنقا در خلوه جاي
فاخته با پرده دار گرم شده در عتاب

بيمارم و چون گل که نهي در دم کوره
گه در عرقم غرقه و گه در تبم از تاب

پرده در پرده و آهنگ در آهنگ چو مرغ
دم بدم ساخته و دربه در آميخته اند

اشک من در رقص و دل در حال و ناله در سماع
من دريده خرقه صبر و فغان آورده ام

آدم ز جنت آمد و من در سقر شدم
او در بلاي گندم و من در بلاي نان

شمع روان بين در هوا آتش فشان بين در هوا
بر کرکسان بين در هوا پرواز دشوار آمده

گردون دوان در کار او چون سايه در زنهار او
خورشيد در ديدار او چون ذره ديدار آمده

در هر دلي است دردي در هر گلي است وردي
زنهار تا به خواري در اين و آن نبيني

باز ديدم در همه علمي نظيرش نيست کس
در همه اقليم ها ني در يکي اقليم او

مجلس پري خانه شمر، بزم سليمان بين در او
در صفه ها بستان نگر، صف هاي مرغان بين در او

ديوان خواجوي کرماني

فلک در خون جانم رفت و ما در خون دل
مي لعل آب کارم برد و ما در کار آب

گر چه زر در خاک ميجويم که از خاکست زر
روي زردم بين در آب ديده همچون زر در آب

اي سام تو بر سحر وي شور تو در شکر
در سنبله ات قمر در عقربت آفتاب

ور دلم در چين زلفش بس غريب افتاده است
در دلم نبود غمش چون گنج در ويران غريب

اي در دلم عزيزتر از جان که در تنست
جاني که در تنست مرا از براي تست

در نياري بکف ار زانکه ز دريا ترسي
ليکن آن در که توئي طالب آن در يم نيست

فرهاد را مکش بجدائي و در غمش
هر دم خروش و غلغله در کوه و در مبند

يک نظر در کار خواجو کن که هر شب در فراق
ز آتش مهرت شرر در کاخ کيوان افکند

ديده غيرت برد از دل که مقيم در تست
در ميانشان چو نکو در نگري خون برود

افعي تو در حلقه و جادوي تو در خواب
خورشيد تو در عقرب و پروين تو بر ماه

دوران همه در دست و تو در حسرت درمان
عالم همه دامست و تو در فکرت دانه

باز هر چند که در دست شهان دارد جاي
نيست در سايه اش آن يمن که در پر هماي

ديوان رهي معيري

در پرده سوزم همچو گل، در سينه جوشم همچو مل
من شمع رسوا نيستم، تا گريه در محفل کنم

ساغر بود پر مي، ساغر بود پر مي، در روزگارت
يا بي نوا چون من، در روزگاري، در روزگاري

ديوان سعدي

هر که را در خاک غربت پاي در گل ماند ماند
گو دگر در خواب خوش بيني ديار خويش را