ديوان ابوسعيد ابوالخير

يا خانه اميد مرا در دربند
يا قفل مهمات مرا دربگشاي

اي شير خدا امير حيدر فتحي
وي قلعه گشاي در خيبر فتحي

اين مرتبه مقربان در تست
آيا به چه خدمت اين چنينم کردي

در چشم عزيز من نمک سايندي
وز دوست جدا شدن نفرمايندي

دستي نه که از نخل تو چينم ثمري
پايي نه که در کوي تو يابم گذري

يعني که نمودند در آيينه صبح
کز عمر شبي گذشت و تو بي خبري

وصف تو چو ذات مطلقست اما نيست
در ضمن مظاهر از تقيد عاري

من بي تو هزار شب به خون در خفتم
تو بي تو شبي نبوده اي معذوري

از کبر مدار هيچ در دل هوسي
کز کبر به جايي نرسيدست کسي

چون زلف بتان شکستگي عادت کن
تا صيد کني هزار دل در نفسي

اي در سر هر کس از خيالت هوسي
بي ياد تو برنيايد از من نفسي

تا در ره دوست بي سر و پا نشوي
بي درد بماني و به دردي نرسي

گه شانه کش طره ليلا باشي
گه در سر مجنون همه سودا باشي

زان مي ترسم که از دلازاري تو
دل خون شود و تو در ميانش باشي

آزار دلي مجو که ناگاه کني
کار دو جهان در سر آزار دلي

دل داغ تو دارد ارنه بفروختمي
در ديده تويي و گرنه مي دوختمي

دل منزل تست ورنه روزي صدبار
در پيش تو چون سپند مي سوختمي

اين واقعه ام اگر نبودي در پيش
کي ديده ز ديدار تو برداشتمي

من با تو چنانم اي نگار يمني
خود در غلطم که من توام يا تو مني

و آن سگ سالي گرسنه در زنداني
از ننگ بر آن نان ننهد دنداني

گر در طلب گوهر کاني کاني
ور زنده ببوي وصل جاني جاني

القصه حديث مطلق از من بشنو
هر چيز که در جستن آني آني

يا رب در خلق تکيه گاهم نکني
محتاج گدا و پادشاهم نکني

ياقوت ز ديده ريختم تا چه کني
در پاي غم تو بيختم تا چه کني

در آينه کم نگر که خودبين نشوي
خود آينه شو تا همگي او بيني