کشکول شيخ بهايي

آنان که شمع آرزو در بزم عشق افروختند
از تلخي جان کندنم از عاشقي واسوختند

در گوش اهل مدرسه، يارب بهائي شب چه گفت؟
کامروز آن بيچارگان اوراق خورا سوختند

صبر در مي بندد اما نيستم ايمن زشوق
خانه ي پر رخنه ي کوتاه ديواريم هست

در فتنه بستن دهان بستن است
که گيتي به نيک و بد آبستن است

در که شکستند نه باطل شود
سرمه ي چشم و فرح دل شود

مردمي از مردم بي رو که ديد
روي در آئينه ي زانو که ديد

در خانه دلم گرفت از تنهائي
رفتم به چمن چو بلبل شيدائي

باده ني در هر سري شر مي کند
آنچنان را آنچنان تر مي کند

حقا که نخوانديم و نديديم در او
جز ذات حق و شؤون ذانيه حق

امير خسرو دهلوي در ارج شناسي گردهم آئي ياران سروده است:

هر چه از وي شاد گردي در جهان
از فراق او بينديش آن زمان

لطف او در حق هر که افزون شود
بي شک آن کس غرقه اندر خون شود

هر چه داري در دل از مکر و رموز
پيش ما پيدا بود مانند روز

گرچه خود را سخت بخرد مي کني
در حقيقت خدمت خود مي کني

بد کردم و اعتذار بدتر زگناه
چون هست در اين عذر سه دعوي تباه

نيز اگر بي تو، چيزي در اين سرزمين ها، چشمم را سوي خود کشد.

واي بروزگار من در تو اگر اثر کند
ناله و آه نيم شب، گريه صبحگاهيم

زنده در عشق چسان بود نصيبي، مجنون
عشق آن روز مگر اين همه دشوار نبود؟

به عاشقان جگر چاک چون رسي اهلي
به يک دو چاک که در جيب پيرهن کردي؟

يکسر مو دلت سفيد نگشت
هيچ مو در تنت سياه نماند

در جواني کن نثار دوست جان
رو «عوان بين ذلک » را بخوان

هر که در اول نسازد جان نثار
جان دهد آخر به درد انتظار

دارم دلکي غمين بيامرز و مپرس
صد واقعه در کمين بيامرز و مپرس

هر گراني را کسل خود از تن است
جان زخفت دان که در پريدن است

يوسفم در حبس تو اي شه نشان
هين تو از دست زنانم وارهان

نه ز پنج آرام گيرد آن خمار
که در آن سرهاست ني پانصد هزار

بار ديگر که بخت باز آيد
کامراني ز در فراز آيد

فلسفي خود را در انديشه بکشت
گو بدو، کو را سوي گنج است پشت

در گذر از فضل و از جلدي و فن
کو زخدمت دارد و خلق حسن

سلمان! اگر نه مهر مهي هست در دلت
برسينه ات زداغ محبت نشانه چيست؟

کو تهاون کرد در تعظيمها
تا که نسيان زاد با سهو و خطا

گرچه نسيان لابد و ناچار بود
در سبب ورزيدن او مختار بود

آن که در اين مرتبه داند مرا
هيچ نداند که چه خواند مرا

در کون و مکان فاعل مختار يکي است
آرنده و دارنده ي اطوار يکي است

لامکاني که در او نور خداست
ماضي و مستقبل و حال از کجاست

جسم خاک از عشق بر افلاک شد
کوه در رقص آمد و چالاک شد

عشق و ناموس اي برادر راست نيست
بر در ناموس اي عاشق مايست

آتشي از عشق در جان برفروز
سر بسر فکر و عبارت را بسوز

در آخر مجلس هفتاد و ششم امالي ابن بابويه آمده است:

عارف رومي در مثنوي معنوي به بخشي از همين معني اشارت کرده است:

بوسه گر بر در دهم ليلي بود
خاک بر سر گرنهم ليلي بود

چون همه ليلي بود در کوي او
کوي ليلي نبودم جز روي او

کي درآيد فرشته تا نکني
سگ ز در دور و صورت از ديوار

عنکبوت غار را گفتم که اين پرده چه بود
گفت: مهمان عزيزي بود کردم در سفيد

محضر آزادگان مي جستم از ابناي دهر
کاغذي در دست من دادند سرتاسر سفيد

من برگ خرمائي ام که در گور کنار من، سرور جميع مردمان خفته است.

اگر در پايت افکندم سري عيبم مکن کآندم
چنان بودم که از مستي زسر نشناختم يارا

نيز گفته است: تصوف صفتي از آن حق سبحانه است که بنده در پوشدش.

... آبکشي بايزيد را در خانه ي آن حضرت، بسياري از تاريخ نويسان ذکر ...

يکي گفت پروانه را کاي حقير
برو دوستي در خور خويش گير