ديوان بيدل دهلوي

از رواني در تحير هم اثر ميدارد آب
گر همه آئينه باشد در به در ميدارد آب

نيست از مشق ادب در فکر خويش افتادنم
غنچه تا سر در گريبانست پا در دامن است

ني آه در جگر نه رخ يار در نظر
در حيرتم که زندگيم از چه عالم است

در طريق رفتن از خود رهبري در کار نيست
وحشت نظاره را بال و پري در کار نيست

در نيام هر نفس تيغ دو دم خوابيده است
چون سحر در قطع هستي خنجري در کار نيست

فکر مرکب در طريق فقر ساز گمرهي است
نفس در فرمان اگر باشد خري در کار نيست

زندگاني در جگر خار است و در پا سوزن است
تا نفس باقيست در پيراهن ما سوزن است

شبکه شور بلبل ما ريشه در گلزار داشت
بوي گل در غنچه رنگ ناله در منقار داشت

در تماشائيکه ما را بار جرأت داده اند
آرزو در سينه خار است و نگه در ديده موست

حسن بيرنگيست در هر جا برنگي جلوه گر
در دل سنگ آنچه مي بيني شرر در غنچه بوست

دل محو گداز است چه در هجر چه در وصل
اين آئينه در آب شدن حوصله دارد

خيالش در دل است اما چه حاصل غير نوميدي
پري در شيشه جز در عالم ديگر نميباشد

نشايد نکته سنجانرا زبان در کام دزديدن
نوا در سکته ميرد چون گره در تار مي افتد

خواه در معموره جان خواه در ويرانه باش
با هزاران در پس ديوار خود چون شانه باش

بنياد شمع از سوختن در خرمن گل غوطه زد
گر هست داغي در نظر داري گلستان در بغل

مي آيد از دشت جنون گردم بيابان در بغل
طوفان وحشت در قدم فوج غزالان در بغل

آنچه ما در حلقه داغ محبت ديده ايم
ني سکندر ديد در آينه ني در جام جم

دو را زان در چند در هر دشت و در گرداندم
بخت بر گرديده برگردد که برگرداندم

نفس در دل گره دارم نگه در ديده معذورم
خطي از نقطه بيرون نيست در ديوان آدابم

ديوان پروين اعتصامي

در پيش پاي بنگر و آنگه گذار پاي
در راه چاه و چشم تو همواره در قفاست

ديوان حافظ

در اندرون من خسته دل ندانم کيست
که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

از آستان پير مغان سر چرا کشيم
دولت در آن سرا و گشايش در آن در است

علم از تو در حمايت و عقل از تو با شکوه
در چشم فضل نوري و در جسم ملک جان

ديوان خاقاني

کي برد سر در گريبان خرد آن را که هست
پاي در دام هوا و دست در دامان تو

در بار مي در پاي او، از ديده هم بالاي او
گر در جوار راي او دل صدر والا يافتي