ديوان ابوسعيد ابوالخير

در کعبه اگر دل سوي غيرست ترا
طاعت همه فسق و کعبه ديرست ترا

کز لطف برآر حاجتم در دو سرا
بي منت خلق يا علي الاعلا

در ديده بجاي خواب آبست مرا
زيرا که بديدنت شتابست مرا

خالي کن اين خانه، پس مهمان آ
با ما کس را به خانه در منشانا

از ديده بدخواه ترا چشم رسيد
در ديده بدخواه تو بادامينا

روزي پنج در جهان خواهي بود
آزار دل هيچ مسلمان مطلب

اي آينه حسن تو در صورت زيب
گرداب هزار کشتي صبر و شکيب

روزي بيني مرا شده کشته بخت
حلقم شده در حلقه سيمين تو سخت

گويا که ز روزگار دردي دارد
اين درد که در پاي تو خود را انداخت

از جانب دوست سرزد اين سوز و گداز
تا در نگرفت شمع پروانه نسوخت

ديشب که دلم ز تاب هجران ميسوخت
اشکم همه در ديده گريان ميسوخت

خون در دل و ريشه تنم سوخت چنان
کز ديده بجاي اشک خاکستر ريخت

آن يار که عهد دوستداري بشکست
ميرفت و منش گرفته دامن در دست

گر در عملم آنچه ترا شايد نيست
اندر کرمت آنچه مرا بايد هست

القصه زمام توبه ام در کف تست
يکدم نه شکسته اش گذاري نه درست

عصيان خلايق ارچه صحرا صحراست
در پيش عنايت تو يک برگ گياست

غم عاشق سينه بلا پرور ماست
خون در دل آرزو ز چشم ترماست

هان غير، اگر حريف مايي پيش آي
کالماس بجاي باده در ساغر ماست

يا رب غم آنچه غير تو در دل ماست
بردار که بيحاصلي از حاصل ماست

از حلقه بندگيت بيرون نرود
تا نقش حيات در نگين دل ماست

آن آتش سوزنده که عشقش لقبست
در پيکر کفر و دين چو سوزنده تبست

در آينه روي شاهدان نيست عجب
خود شاهد و خود آينه اش اين عجبست

اين اوست پديد گشته در صورت ما
اين قدرت و فعل از آن بمامنسو بست

مگذار که در عشق تو رسوا گردم
رسوايي من باعث بدنامي تست

در عالم اگر فلک اگر ماه و خورست
از باده مستي تو پيمانه خورست