گزيده غزليات شهريار

حريفي با تمسخر گفت زاري شهريارا بس
که ميگيرند در شهر و ديار ما گدايان را

بس در خيال هديه فرستاده ام به تو
بي خوان و خانه حسرت مهمان کشيده ام

چشم دارم که تو با نرگس خواب آلوده
در دل شب به سراغ من بيدار آئي

با چنين دلکشي اي خاطره يار قديم
حيفم آيد که تو در خاطر اغيار آئي

آن نردباز عشق، که جان در نبرد باخت
بردي نمي کنند حريفان نرد او

در عاشقي رسيد بجائي که هرچه من
چون باد تاختم نرسيدم به گرد او

در آتشم بنشاند چو باکسان بنشيند
کنار من ننشيند که آتشم بنشاند

چه حاجت است به دعوي عشق بر در دوست
دل شکسته و اشگ روان، گواهت بس

چه شعبده است که در چشمکان آبي تو
نهفته اند شب ماهتاب دريا را

اي کاخ همايون که در اقليم عقابي
يارب نفتد ولوله واي غرابت

اي پير خرابات چه افتاده که ديريست
در کنج خرابات نبينند خرابت

اي مطرب عشاق که در کون و مکان نيست
شوري بجز از غلغله چنگ و ربابت

در دير و حرم زخمه سنتور عبادت
حاجي به حجازت زد و راهب به رهابت

به جستجوي تو اي صبح، در شبان سياه
بسا که قافله آه کرده ام راهي

در شهر ما گناه بود عشق و شهريار
زنداني ابد به سزاي گناهش است

شهيد خنجر جلاد باد مي غلتند
به خاک و خون همه در انتظار رستاخيز

در خويش زنيم آتش و خلقي به سرآريم
باشد که ببينيم بدين شعبده بازت

کس نيست در اين گوشه فراموشتر از من
وز گوشه نشينان توخاموشتر از من

ما که در خانه ايمان خدا ننشستيم
کفر ابليس به کرسي بنشانيم که چه

در بهاران سري از خاک برون آوردن
خنده اي کردن و از باد خزان افسردن

بانگ اذان است و چشم مست تو بينم
در خم محراب ابروان به امامت

در همه عالم علم به عشق و جنوني
گو بشناسندت از جبين به علامت

در بزم او که خفته فرو پلک چشمها
غير از دل تپيده و رنگ پريده نيست

هر آهوئي به هر چمني مي چرد ولي
آن آهوئي که در چمن او چريده نيست

از شهريار غير گناه مجردي
يک نقطه سياه دگر در جريده نيست

من زشتم و زنداني اما مه رخشنده
در پرده نه زيبنده است با آنهمه زيبائي

سيماي تو روحاني در آينه درياست
ارزاني دريا باد اين آينه سيمائي

چنگ ابديت را بر ساز مسيحا زن
گو در نوسان آيد ناقوس کليسائي

به رهگذار تو چشم انتظار خاکم و بس
که جز مزار تو چشمي در انتظارم نيست

اگر چه رند و خراب و گداي خانه به دوشم
گدائي در عشقت به سلطنت نفروشم

شب گذشته شتابان به رهگذار تو بودم
به جلد رهگذر اما در انتظار تو بودم

اشک من نامه نويس است وبجز قاصد راه
نيست در کوي توام نامه رساني گل من

شمع طرب شکفت در آغوش اشک و آه
ابري به هم برآمد و ماهي به برگرفت

چه فر بخت بلندي است با مه و خورشيد
که پاسبان در اين بلند بارگهند

گوهر از جنت عقبا طلب اي دل ورنه
خزفست آنچه که در چنته دنيا باشد

از سينه ما سوختگان آينه اي ساز
وانگاه يکي جلوه در آئينه ما کن

او در حرم هفت سرا پرده عفت
خواهي تو بدو بنگري اي ديده حيا کن

شکوه در مذهب درويش حرامست ولي
با چه ياران دغا و دغلي ساخته ام

در انتظار تو بنشستم و سرآمد عمر
دگر چه داري از اين بيش انتظار از من

گذشت کار من و يار، شهريارا ليک
در اين ميان غزلي ماند شاهکار از من

تو شهريار علي گو که در کشاکش حشر
علي و آل، به امداد ميرسد ما را

در دامنت گريستن سازم آرزوست
تا سرکنم نواي دل بي نواي واي

چو لاله در چمن آمد به پرچمي خونين
شهيد عشق چرا خود کفن نسازد چاک

بلبلانيم که گر لب بگشائيم اي گل
همه آفاق در اوصاف تو مدهوش کنيم

خوف کابوس سياست جرم خواب غفلت ما
سخت ما را در خمار الکل و افيون گرفتند

کمان چرخ فلک، شهريار در کف کيست؟
که روزگار چو تير شهاب مي گذرد

ديوان شيخ بهايي

اي خاک درت سرمه ارباب بصارت
در تأديت مدح تو خم، پشت عبارت

در روضه تو خيل ملايک، ز مهابت
گويند به هم مطلب خود را به اشارت

هر صبح که روح القدس آيد به طوافت
در چشمه خورشيد کند غسل زيارت

در حشر، به فرياد بهائي برس از لطف
کز عمر، نشد حاصل او غير خسارت