167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان اشعار منصور حلاج
چو موسي بگذر از نعلين و رو در وادي نجوي
در ره چو بنهادم قدم سر در سر ياري کنم
در قبول آن جمله را حيران و در وا کرده اي
چو در دلدار پيوندي نه اين بيني نه آن بيني
ديوان شمس
اي فرخ پيروز من از روي آن شمس الضحي
بستان به بستان مي روي آن جا که خيزد نقش ها
در غير تو چون بنگرم اندر زمين يا در سما
خوش مي جهي در جوي ما اي جوي و اي جوياي ما
مي کرد اشارت آسمان کاي چشم بد دور از شما
اي هست ما از هست تو در صد هزاران مرحبا
رود هر يک به اصل خود ز ارزاق و کفايت ها
مگو از چرخ وز خانه تو ديده گير بامي را
کي گذارد در دو عالم پرده اي را در هوا
نقش ها مي رست و مي شد در نهان آن طاق را
زيرا که در اين خشک بجز ظلم و ستم نيست
ني در آن باغ و چمن پاي کس از خار بخست
مگو فلان چه کس است و فلانه را چه شدست
اي هر عدم صندوق تو اي در عدم بگشاده در
هم منم بر در که حلقه مي زنم اين الفرار
چون نقطه اي در جيم تن چون روشني بر جام دل
مه از گردون ندا کردش من اين سويم تو لاتعجل
از آن جا جو که مي آيد نگردد مشکل اين جا حل
ز مستي آن کند با خود که در مستي کند منبل
با آن من آني دگر زيرا به آن پي برده ام
اين ها چه باشد تو مني وين وصف عامت مي کنم