ديوان فرخي سيستاني

بشاهي باش و در شاهي سپه کش باش و دشمن کش
بشادي باش و در شادي توانا باش و نهمت ران

ديوان فروغي بسطامي

دوش با سرو حديث غم خود مي گفتم
کاو هم از قد تو خون در دل و پا در گل داشت

نعره ها خواهم زد و در بحر و بر خواهم فتاد
شعله ها خواهم شد و در خشک و تر خواهم گرفت

با سر و پاي مرا در خاک و خون خواهد کشيد
يا به رو دوش ورا در سيم و زر خواهم گرفت

در بند نفسي مو به مو، هامون به هامون، کو به کو
يزدان نجويد هر که او در پرده شيطان پرورد

نيک بخت آن که در اين خانه نه بگرفت و نه داد
تيزهوش آن که در اين پرده نه بشنيد و نه ديد

هم از موي تو پا بستم هم از بوي تو سر مستم
که سنبل در سمن داري و گل در پيرهن داري

ديوان قاآني

چه در هامون چه در بستان صف اندر صف گل و ريحان
ز يک سو لاله نعمان ز يک سو نرگس شهلا

با همه اشياست جفت و وز همه اشياست فرد
چون خرد در جان و جان در جسم و جسم اندر ثياب

روي او را صد خزينه حسن در هر آب و رنگ
موي او را صد صحيفه سحر در هر پيچ و تاب

ترککي دارم که دور از چشم بد دارد لبي
چون دو کوچک لعل و در وي سي و دو در خوشاب

چنان شد بي نياز از جود دستت آز در عالم
که در چشم مساکين سنگ و گوهر هر دو يکسان شد

نه اسب دارم نه رهي وز سيم و زر جيبم تهي
هم در سرم فکر مهي هم در دلم عزم خطر

بي سرود از وجد در حالت چو شمشاد از نسيم
بي سر و راز رقص در جنبش چو گل بر شاخسار

پوشد و بنهد به عزم رزم چون در دار و گير
گيرد و گردد ز بهر جنگ چون در گير و دار

آنکه بيرون شد ز شهر از بيم در هامون و کوه
يا چو بيژن رفت در چه يا چو اژدرها به غار

به مشکين خلق و شيرين نطق او گويي جهان داده
هر آن نافه که در چينش هر آن شکر که در هوزش

در فارس از هر سوي هي نهر بين هي جوي بين
هي شهر بين هي کوي بين کاو ساخته در هر قدم

در چنين روزي که خون از وجد مي جوشد به تن
در چنين روزي که مي از شوق مي رقصد به جام

روي او بر قد او چون لاله يي بر شاخ گل
خال او در زلف او چون دانه يي در زير دام

زاهد از آن عيد غمگين شاهد از اين عيد شاد
باده در اين يک حلال و روزه در آن يک حرام

نه در روان غم و آزار و درد و رنج و ملال
نه در دل انده و تيمار و پيچ و بند و شکن

هم چون به دشت از ديرگه بد سست بنياني تبه
تا خلق را در نيم ره در هر زمان بخشد امان

هم مدرسي افکنده پي يونان به رشک از خاک وي
در وي اساس جهل طي چون در جنان هون و هوان

ني به غير از سيم و زر يک تن در ايامش ملول
ني به غير از بحر و کان يک دل در ايامش حزين