ديوان امير خسرو

نغلتد کس چو من در شيوه هاي عاشقي در خون
مگر مجنون دگر زنده شود زينسان که در غلتد

ديوار و درت در دل من خانه گرفتند
هر چند که در دل در و ديوار نگنجد

گرد در آويزد دل نادان من در سوي تو
همچو موي خود مشو، در تاب بازي مي کند

چو ترک مست من آلوده شراب در آيد
ز شور او نمکي در دل کباب در آيد

بيا ساقي و مي در ده که گل در بوستان آمد
زجام لاله بلبل مست گشت و در فغان آمد

نيک و بد در آدمي پنهان نمي ماند، چنانک
نافه در جيب ملوک و باده در جام بلور

در نظرها صورت جان، گر نيايد، گو ميا
در تو بينم کايدم چيزي به از جان در نظر

خواستم تا بگذرم زان در که ناگه از درون
چشم سالک بر من افتاد و در آمد در خروش

دل رفت ز تن بيرون دلدار همان در دل
افتاد سخن در جان گفتار همان در دل

به بالينم رسيده يار و من در مردن از سويش
کجايي در زبان و کيست در بالين نمي دانم؟

گهي در خلوت تاريک از هجر تو مي نالم
گهي در فرقتت در کوچه و بازار مي گريم

چشمم چو در هر گوشه اي سرشار دارد چشمه اي
در چشمم ار ناري گهي، باري بيا در چشم من

اثر در جانست مستي را اگر در آب و گل بودي
سبو را مست و غلطان ديدمي در صحن ميخانه

شب خسرو همه در قصه خوبان به روز آمد
سگان را در نفير و پاسبانان را در افسانه

اي عشق، داري مدخلي، در جان مشتاقان بلي
در گفتن آساني بلي، در تاختن آسان نه اي

بختم از خواب در آمد چو تو با من خفتي
نه در آغوش که در ديده روشن خفتي

تنگ در آمده به بر چون جگري به تنگ بر
ور به نفير در شود، تنگ ترش در آرمي

هست دو ديده ام به ره، ور به يکي در آيدم
بر کنمش از آن يکي در گذرش در آرمي

ديوان اوحدي مراغي

به روي خود چو در بندم در آمد شد مردم
دلم را فتنه و شور از در و ديوار برخيزد

عاميان در شغل و جستي، زاهدان در کبر و هستي
عاشقان در عشق و مستي، تا بود هر کس بکاري

ديوان انوري

در سر خمار باده و بر لب نشاط مي
در جان هواي صاحب و در دل وفاي يار

چه دست او به سخا در چه ابر در نيسان
چه طبع او به سخن در چه بحر بي معبر

چنگ در سر کشد از بيم سياست چو کشف
چه که در پنجه شير و چه که در مخلب باز

او به تاراج قضا در چون غنيمت در مصاف
زو صبايع در جدل کان جز ولي آن عضو لک

فعل طبع از راه تسخيرست بي هيچ اختيار
در جماد و در نبات آنگاه در ما بر سري