ديوان هلالي جغتايي

من بنده ام، از بهر چه ميراني ازين در؟
کس بنده خود را ز در خويش نراند

شدم ز حسرت او در نقاب خاک و هنوز
بخاک من چو رسد روي در نقاب کند

گر نه در دل داشتي کز رشک گريم زار زار
پيش من رخ در رخ اغيار خنديدن چه بود؟

من کشته شوم به که جدا افتم از آن در
زارم بکش و دور ميفگن ز در خود

دلم را باغ و بستان خوش نميآيد، مگر وقتي
که جامي در ميان آرند و سروي در کنار آيد

من کيستم تا خوش زيم در سايه ديوار او؟
بگذار کز غم جان دهم در زير ديوار دگر

در عشق مژگان صنم صحرا نوردي ها کنم
دارم بپا خاري عجب، در پاي دل خار دگر

پيش رخسار تو دل در سينه دارد اضطراب
همچو آن مرغي، که باشد موسم گل در قفس

در هوايش گر رود ذرات خاک من بباد
از هوا داري در آيم ذره وار از روزنش

کار من فرياد و افغانست، دور از يار خويش
مردمان در کار من حيران و من در کار خويش

روي در روي تو آرم، همه وقت، از همه سو
چشم بر چشم تو باشم، همه جا، در همه حال

بلاي جان من آن شوخ و من افتاده در کويش
دريغا! خانه در کوي بلا کردم ندانستم

بدان در وقت بسمل از تو ميخواهم چنان زخمي
که عمري نيم بسمل باشم و بر خاک در غلتم

باميدي که روزي بر سرم آيد سگ کويت
در آن کو هر شبي تا روز در خون جگر غلتم

هلالي را دل ديوانه در قيد جنون اولي
اجازت ده که: بازش در خم موي تو اندازم

قباي حسن پوشيدي، سمند ناز زين کردي
بنه پا در رکاب، اي عمر، تا من در عنان باشم

مرا گفتي: هلالي، در جهان رسوا شدي آخر
من آن بهتر که در عشق تو رسواي جهان باشم

هر کسي در چمني هم نفس سيم تني
من و کنج غم و در سينه همان سيم تنم

گويا حرم کوي تو کعبه است و در آنجا
هر چند روم جز در و ديوار نبينم؟

چون بکوي او روم ترسم رقيبان پي برند
زانکه من در گريه خود پاي در گل مي روم

نيست امکان خلاصي ز تو در ملک وجود
مگر از قيد تو در کوي عدم باز رهم

منم، چون غنچه، در خوناب زان گل برگ تر پنهان
دلم صد پاره و هر پاره در خون جگر پنهان

هلالي را چه سود از عشق پنهان داشتن در دل؟
چو در عالم نخواهد ماند آخر اين خبر پنهان

نه رحم در دل يار و نه صبر در دل من
اجل کجاست؟ که بس مشکلست مشکل من

مگو که: در دل تو زنگ بسته پيکانم
که تخم مهر و وفا سبز گشت در دل من