ديوان هاتف اصفهاني

کرده است يا قاصد نهان مکتوب جانان در بغل
يا درجي از مشک ختن کرده است پنهان در بغل

غمش گفتم نهان در سينه دارم ساده لوحي بين
که اين سر در جهان فاش است و پندارم نهانستي

اي که در جام رقيبان مي پياپي مي کني
خون دل در ساغر عشاق تا کي مي کني

صبا پر کرد در گلزار دامان از گل سوري
هوا آکنده در جيب و گريبان عنبر سارا

عيان در آتش تيغ تو ثعبان هاي برق افشان
نهان در آب شمشير تو درياهاي طوفان زا

بس گل رعنا که شب در بر عيش و طرب
خفت و سحر در کشيد خاک سياهش به بر

گاه به حيرت که چرخ چون اسرا تا به کي
مي بردم کو به کو مي کشدم در به در

عجب نبود اگر در عهد جود و دور انعامت
تهي ماند از گهر دريا و خالي شد در از معدن

فلک مشاطه رخسار جاه توست از آن دايم
گهي گلگونه سايد در صدف گه سرمه در هاون

بگريز در آن از ستم چرخ که صيد
از هر خطر ايمن است تا در حرم است

حيف از آن در درخشان گران قيمت که شد
گنج سان جايش درون خاک در اين خاکدان

مهر سلطان نجف چون داشت در جان از نخست
رفت در خاک نجف و ز هر غمش آسوده جان

در رفع فتنه و ظلم کوشيد در صفاهان
تا پاي فتنه را ساخت چون دست ظلم کوتاه

سرو ز قدش خجل گل ز رخش منفعل
غيرت گل رشک سرو، در شرف و در صفا

بلند نام تو در حسن شد خوشا روزي
که در جهان به وفا نام تو بلند شود

ديوان هلالي جغتايي

اي نور خدا در نظر از روي تو ما را
بگذار که در روي تو بينيم خدا را

سر در رهت بنهاده ام، دل در هوايت داده ام
من تازه کار افتاده ام، کار منست اين کارها

در شب وصل از فروغ ماه گردون فارغم
اين چنين ماهي، که من دارم، در آن محفل کجاست؟

عکس آن لبهاي ميگون در شراب افتاده است
حيرتي دارم که: چون آتش در آب افتاده است؟

گفتي: بگو که: در چه خيالي و حال چيست؟
ما را خيال تست، ترا در خيال چيست؟

سيل در هامون، صدا در کوه، ميداني چه بود؟
از غم من کوه مي ناليد و هامون مي گريست

در دل بيخبران جز غم عالم غم نيست
در غم عشق تو ما را خبر از عالم نيست

کدام جلوه، که در سر و سرفراز تو نيست؟
کدام فتنه، که در جلوه هاي ناز تو نيست؟

هلالي آن چنان در عاشقي رسواي عالم شد
که پيش از هر سخن افسانه او در ميان افتد

هر جا که هست روي تو، در پيش چشم ماست
کس در ميان ما نتواند حجاب شد