ديوان وحشي بافقي

در ربود از حقه ام ترياق چرخ مهره باز
وين زمانم مي کند در جيب افعي پروري

سوگواران مجلسي دارند و خون در گردش است
من در آن مجلس فرو رفته ز جام آخري

در جهان ناياب شد خاک سيه چون کيميا
بس کزين ماتم به سر کردند در هر کشورش

اين که مي خواني شبش روز است رفته در عزا
گشته شب عريان و کرده جامه خود در برش

هر چه در دامان دريا بود و اندر جيب کان
اهل حاجت را همه در جيب و دامان کرده بود

از شکاف سينه اين توفان برون خواهد نهاد
در قفس اين باد را تا چند در زندان کنم

فاقدي پرداخت جاي از خود که در ميزان قدر
نکته اي را در مقابل بدره زر مي نهاد

در قيامت مگرش باز ببينم که فتاد
در ميان فاصله ما را ز بقا تا به فنا

کس چه حد دارد که خندد در عزاي اينچنين
خود چه جاي خنده باشد در بلاي اينچنين

تا چو زنجير است موج آب در پاي چنار
دشمن او دست بر سر ، پاي در زنجير باد

بسکه آشفته در آن باديه ره مي پيمود
در عجب بود که چون راه به منزل مي برد

ناظر و منظور وحشي بافقي

ازين يا رب چه در دل گشت او را ؟
چه در خاطر گذشت آن تند خو را ؟

مقامي ديد در وي دام و دد جمع
در او هر جانور از نيک و بد جمع

فرهاد و شيرين وحشي بافقي

نه بحث ما در آن امر محال است
که در اثبات و نفيش قيل و قال است

شکر را گر چه در آن ملک ره نيست
که دور از روي تو در ذات شه نيست

ديوان هاتف اصفهاني

پر و بالم به حسرت ريخت در کنج قفس آخر
خوشا ايام آزادي و در گلشن دويدن ها

گر هست وفا گفتي هم در تو گمان دارم
در حق منت اين ظن برتر ز يقين بادا

خط برآوردي و عاشق کشتي آخر کرد عشق
غرقه در دريا تو را آسوده در ساحل مرا

در کوي او عزيز کدام است و کيست خار
در بزم او نشسته که و ايستاده کيست

اي دلت در سينه سنگ خاره با من جور بس
در تن من آخر اين جان است سنگ خاره نيست

داغ عشق تو نهان در دل و جان خواهد ماند
در دل اين آتش جانسوز نهان خواهد ماند

گر آن گلبرگ خندان در گلستاني دمي خندد
در آن گلشن گلي بر گلبن ديگر نمي خندد

با من ار هم آشيان مي داشت ما را در قفس
کي شکايت داشتم از تنگي جا در قفس

قسمت ما نيست سير گلشن و پرواز باغ
بال ما در دام خواهد ريختن يا در قفس

در اول عشق مشکل تر ز هر مشکل نمود اما
ازين مشکل در آخر بر من آسان گشت هر مشکل