ديوان وحشي بافقي

نشکند در زير پايش از سبک خيزي حباب
گر کند با پيکر چون کوه در دريا گذار

اي که از بحر سبق برده کفت در بخشش
وي که از ابر گرو برده يدت در ادرار

پيش در گاه تو چون سايه بود در بن چاه
گر چه بر دايره چرخ برين است زحل

با دل پر زنگ شو گو غنچه در باغ جحيم
آنکه پنهان ساختش در پرده زنگار گل

جگر سوخته در نيفه که اين نافه مشک
سرب در گوشه رو مال که اين نقره خام

در پس پنجره باغ به رقص آمده گل
جلوه اش مرغ چمن ديد و در افتاد به دام

از پي عذر که سر در سر ساغر کرده
در رکوع است گهي نرگس و گاهي به قيام

آب جو بهر چه رو در هم کشد چون در چمن
کرده هميان پر درم از عکس برگ ياسمين

آن زمان مشکل که گردد در حريم کارزار
آن نفس حاشا که ماند در فضاي دشت کين

گر اسبان سبکرو را نباشد در هوا پويه
زمين در آب گم گردد ز ثقل جوشن و خفتان

نشان دست و پاي او به وقت حمله دشمن
يکي در اول ايران يکي در آخر توران

بود از آشيان جغد ره در خانه عنقا
در آن بوم و بري کش دارد انصاف تو آبادان

نيستش در دست جز شمع سيه بر اشک سرخ
آنکه در کف بوديش اين فصل شاخ ارغوان

از رکاب زر بکش پا در گذرگاه سلوک
پاي سالک را در اين راه است گلگون آبله

يافت ره در روضه آن کو در ره شاه نجف
کرد پاي او ز سير کوه و هامون آبله

اي خوش آن روزي که خود را افکنم در روضه اش
همچو مجنون کرده پا در بر مجنون آبله

اگر در بيشه گردن ز صيت عدل او باشد
اسد در هم دراند ثور را چون گاو قرباني

شها در شيوه مدحت سرايي آن فسون سازم
که چون ره آورد هاروت فکرم در فسون خواني

دلا وحشي صفت يک حرف بشنود در لباس از من
مکش سر در گريبان غم از اندوه عرياني

خسي کز بهر مهرت در کناري مي کشد خود را
چو کشتي باد سرگردان در اين درياي توفاني

چو وحشي سر به زانو دوش بودم در خيال تو
که شبها چيست شغلت ، در کجايي، کيست پهلويت

در عالم هستي که ز هستي به در آييم
ما را چه زيان از عدم سود وجود است

آن درد که در ميکده او به سفالي ست
لطفي ست که کرده ست چو در جام زر آيد

در خزانت از گل تر تازه طرف گلستان
در تموزت از نم شب شسته روي سبزه زار

زان چو سيمابم در آتش زين در آبم چون نمک
تا بخود بينم نه ترکيب است و نه اجزاي من